Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Blaðsíða 58

herrann venda af hræðslu fyrir Hetlandi, og tók
coursen til útnorðurs.
12. Hvasst á vestan — útnorðan með stór-
skúrum. Ventum aftur kl. 6 f. m. Um nóttina
var illviðri með snjóhryðjum, í hverjum varð
að di’aga seglin.
13. Sama hryðjuveður á útnoi'ðan, þó væg-
ara en fyrr. Lítillega hafði vorum herrum
skjátlast ennnú í í’eikningnum, því í staðinn
fyi'ir að við eftir bestikket áttum að vei’a
skammt frá Hetlandi, hrópaði einn skipverja
um nóttina í myrki’inu að við sigldum beint á
land; ventu þeir nú sem skjótast, og þekktu sig
þá birta tók að þeir væru komnir nálægt Berg-
en, og næi'i’i landi hefur það víst vei’ið, því seint
um daginn þá við komum á fætui', ca. kl. 11,
sáum við glöggt fjöllin, sem þó að mestu ‘leyti
voi*u hulin skýjum. Sama veður viðhélzt allt til
kvölds og um nóttina.
14. Hryðjuveður með stormi á landnoi’ðan.
Sjötta vika.
Þennan dag (hinn 14.) sigldum við suður með
Noi'egi, þó svo langt frá, að við sáum ei land
fyrr en um nónbil. Um kvöldið kl. 8 vorum við
11 til 13 mílur fyrir vestan Lindisnes, sem er
syðsta nes eða endi af Noregi.
15. Góður og hægur kuldi á noi’ðan. Þui’i’t og
bezta veður. Um moi’guninn sáum við landið
mikið glöggt, því við sigldum næri’i því. Er á
þeim landskanti nóg af fjöllum, en þau eru ekki
há. Þi’jú hús sáum við glöggt; þau voru þakin
með í'auðum þaksteini. Um hádegi sigldum við
fyrir Lindisnes, og sáum þá glöggt hús á landi.
Lóðs kom til okkar um lesturinn, til að vita
hvort við ekki vildum koma í land. Einn dúkur
í segli hans var í'auður, og er það lóðsbátamerki
í Noregi. Þennan dag sigldum við inn með miklu
eyjabelti fyi'ir framan landið. Úr því við kom-
um upp undir Noreg, tókum við að sjá fleiri
skip. Þennan dag sáum við tvö. Eftir miðmunda
gjörði logn. Sneri vindurinn sér smám saman
til útsuðui’s, og aftur um nóttina til vestui’s.
16. Vestan — og síðan noi’ðan — vindur.
Um moi’guninn snemma sáum við litla galías
langt á eftir, en um kvöldið var hún gott kipp-
kom á undan okkur. Kl. 8 e. m. vorum við eftir
i’eikningnum 6—8 mílur fyrir norðvestan Jót-
landsskaga, fórum við þá að stika djúpið og
fundum einasta 15 faðma djúp. Ui’ðu skipverjar
þá skelkaðii', einkum timburmaðurinn, og tóku
að halda meir norður á, því við Skagann er
hættulegasta skipsbrotspláss vegna sandrifa, en
hálfhræddir voru menn um að vitaverðir kóngs
á Skaganum hefðu gleymt að kynda bálið eða
vitann á fýrturninum, — hverjir vitar kyndast
á hverri nóttu sjófarendum til viðvörunar. Slíkir
fýrturnar ei’u víða í Kattegat, eður við þann
sjó sem nær frá Jótlandsskaga til Eyi’arsunds,
yfir 100 til 200 álna frá sjávarmáli. Einn slíkur
er og svo við Líðandisnes. — En svo ég komi
aftur til skipvei’ja voi’ra, vorum við alla nóttina
að stika djúpið, því myi’kt var.
17. Logn um moi'guninn til um hádegisbil,
þá lítið hvessti á vestan. Nú sigldum við fyrir
bí Skagann og það svo nærri að við glöggt sá-
um staðinn, séi'deilis þá tvo vitatuma og kirkj-
una. Kl. 5 e. m. gátu skipvei'jar séð úr reiðan-
um land til austurs og staðinn Marstrand í Svía-
í'íki, þar stx-aumui’inn hafði svikið þá (sem ekki
var svo fjarska vandskillegt). Um moi'guninn
sáum við bi'iggskip sitjandi fast á Józka-i’ifi,
sem gengur út af Skagatánni, og hefur eitt-
hvað af því þrennu tilkomið að 1) vitinn eftir
tilgátu manna ekki hefði vei’ið kveiktur um nótt-
ina, 2) skipherra og stýrimaður vitlausir („lige-
som hos os“*)), eður 3) þeir hafa setzt um kyri't
með vilja.— Um kvöldið kl. 8V2 sáum við tvo
fýi’a eður vita á Níðingnum, sem er klettur eða
lítill hólmi spottakoi’n frá landi í Svíaríki. —
Ekki varði sá góði vindur lengur en til kl. 4 um
nóttina, þá hann umbreyttist í útsynnings mót-
vind. Um kvöldið, þá við lögðum okkur til svefns,
héldum við fyrir víst, að næsta kvöld um sama
mund mundum við komnir x Kaupmannahöfn,
því að þangað áttum við ekki eftir nema i’úm-
ar 20 mílur, en það fór öðruvísi, því nú tókum
við að ki-ydsa og di’ífa til baka.
18. Var sami sunnan-útsunnan vindur;
hvessti þegar á daginn leið, þykknaði og gekk
til austurs. Um nóttina viðhélzt sama veður með
regni, en snei’i sér þó lítið eitt til suðurs.
19. Um moi’guninn var þuri’t veður með
sama mótvindi. Sáum glöggt Halland í Svíaríki
og staðinn Vax’bei'g þai’, með hans kastala. Þá
hélt skiphei’rann skipsi'áð, hvoi’t heldur halda
skyldi til hafnar þar, eður annars staðar við
Svíai’íkis strandir, krydsa, ellegar snúa aftur til
Noregs. Meintu menn þá ýmislegt. Skipherrann
var fyrst á báðum áttum, en timburmaðurinn
gat þó aldeilis gjört hann viljalausan að hlaupa
þar inn, hvað stýrimaðurinn 0g nokkrir aðrir
vildu. Hinna hugur stóð til Noi’egs, og vai’ð það
af, að norður eftir var snúið.
20. Var um morguninn logn. Eftir hádegi
hvessti á sunnan og síðan á landsunnan. Sigld-
um við þá innan um flota af engelskum kaup-
skipum, hér um 26, sem höfðu með sér orlogs-
skip (þ. e. hei’skip) til vai'nar af hræðslu fyrir
Fi’ökkum. Nú héldum við á leið til Noi'egs.
Um nóttina sáust undir eins vitai'nir á Jótlands-
328
*) „Eins og hjá oklíur“. Hér vitnar Finnur í Holberg.
VtKINGUR