Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Qupperneq 16

niður á há’fþiljurnar og stóð í klofvatni alla
nóttina.
Sjálfur sat ég í hnipri, þar sem ég var kom-
inn. Ég fann, að ég mundi ekki, ef ég rétti nú
úr mér, afbera að fara aftur í sömu skorður,
þótt nauðsyn rkefði. Því að ég var jafn meyr
og epli á útmánuðum.
Svo leið og þessi nótt til morguns. En nú
spurðum við ekki hver annan, við hugsuðum
um hagi okkur. Undir morgunsárið rauf Jens
frá Heiðarkoti þögnina með sundurlausu tali,
líkustu svefnrofamuldri, um heimafólk sitt.
Strax á eftir hrópaði hann:
„Vatnið stígur, nú sekkur skútan!“
„Það er liaugalygi!“ sagði Sören. Og svo
hrifsaði hann fjöl, sem var á floti í káetunni,
og stakk henni aftur undan flakinu. Hann sá
þá, að maurildi var í sjónum og þar af leiðandi
nótt ennþá. Og þannig urðum við þess vísir, að
okkur hafði borið upp á skerið um lágsævi, og
það var vatnið, sem steig, en ekki skútan, sem
sökk.
Við hrópuðum nú allir á hjálp, svo hátt sem
við gátum; en það kom ekkert svar. Svo sagði
Sören í Kaplaborg, sem allur var lurkum lam-
inn og rifinn og marinn eftir naglaoddana, að
nú hefði hann svo sárar þrautir í öllum limum,
að hann gæti ekki afborið þetta lengur. Nú yrði
að hrökkva eða stökkva; en hann vildi reyna
til að komast út, meðan hann enn hefði orku
til þess.
Ég spurði hann, hvort hann fyndi til sultar,
en hann kvað nei við, og á sömu leið svaraði
Jens.
Síðan tók Sören í höndina á mér og ég í hönd-
ina á Jens, og við óðum í vatninu aftur að op-
inu á skutnum. Hér hafði Sören gát á, þegar
sjórinn féll frá og kafaði undir flakið og var
svo heppinn að ná góðu taki á stýrinu, áður en
sjórinn kom æðandi á ný. Svo skreið hann það-
an upp á kjölinn.
„Hvað sérðu nú, Sören?“ kallaði ég út til
hans.
„Ég sé vita framundan!“
„Hvernig vita?“ spurði ég.
„Rauðan og grænan!“
„Það er gott!“ sagði ég.
Svo heyrði ég hann öskra á hjálp, og mér
fannst ég heyra svarað í nokkurri fjarlægð.
„Nú kemur það!“ sagði ég við Jens, er stóð
hjá mér.
„Það er heldur ekki seinna vænna!“
Kuldinn var að gera útaf við okkur Jens báða.
En vitneskjan um fólk í nánd gerbreytti við-
horfinu.
Ofan af kjölnum á flakinu hafði Sören komið
auga á sænska báta og kall hans náð til þess
næsta. Fiskimanninurö, sem í þessari svipan
286
var að hagræða kjölfestunni í bát sínum, varð
svo bilt við, er hann heyrði mannsrödd ávarpa
sig frá skipinu, sem þeir allir héldu vera „dautt“,
að hann missti hina þungu kjölfestu niður í
bátinn og var nærri búinn að vaida stórslysi.
Þeir hafa líkast til allir haldið, að það væri spá-
maðurinn Jónas, sem spúð hefði verið úr gini
liins geigvænlega sjóskrímslis, eins og við könn-
umst við úr stóru mynda-biblíunni.
„Hver djöfullinn, getið þið ekki séð, að það
eru danskir fiskimenn af Skaganum!“ öskraði
Sören.
Að svo búnu fór hann aftur niður hjá skutnum
á flakinu, náði fastataki um stýrið með vinstri
hendinni, en með þeirri hægri dró hann mig
fyrst og svo Jens undan flakinu. Síðan vorum
við fluttir yfir í bátana og fórum með þeim
til sjóþorpsins Illíðarbakka. Það má ég segja,
að fólkið tók einstaklega vel á móti okkur; —
en það er skiljanlegt, þegar þess er gætt, að
þeir koma ol't til okkar á stóru flutningabát-
unum sínum og fá fiskinn, sem við veiðum, með
þvílíkum vildarkjörum, nú þá geta þeir auðvit-
að ekki verið þekktir fyrir annað, þegar við
komum yfir um til þeirra-------jafnvel þótt það
sé í kjallaraholunni á hvolfdri slúffu! . . . .“
Ég þakkaði fyrir frásögnina og spurði, um
leið og ég virti fyrir mér veðurbarið andlit hans,
hvort honum eða hinum hefði orðið nokkuð
meint af þessari ferð.
„Ekki að heitið geti!“ svaraði hann og velti
upp 1 sér munntóbakinu. „Maður er nú ýmsu
vanur, þótt minna sé að jafnaði. Verst var það
með Hans Lárusson; en honum líður sjálfsagt
ekki verr nú, en við allir eigum í vændum.
Drottinn tekur líkast til bærilega á móti heið-
arlegum fiskimanni! Það er trúa okkar Skaga-
manna“.
Konan: (Les í blaði, segir því nœst við mann sinn).
Ósköp eru að heyra ])etta. Hérna stendur, að á SuCur-
liafseyjum geti menn fengið konur keyptar fyrir 100
krónur!
Maðurinn: Þetta eru engin býsn. Sé konan góð, þá
eru vel borgandi fyrir hana 100 krónur.
★
Lítill drengur, sem oft bafði heyrt um flutningaörð-
ugleikana, sem stöfuðu af vöruskömmtuninni, var að
horfa á biblíumyndir. A einni þeirra sást Elía spámaður
fara til himins í eldlegum vagni. Drengurinn tólc eftir
geislabaugnum yfir höfði spámannsins og hrópaði • „Nei
— líttu á, mamma. Hann hefur varagúmmí!“
★
Konan: Ilvaðan koma allar tómu flöskurnar, sem
lirúgast upp í kjallaranum?
Maðurinn: Það er mér alveg óskiljanlegt. Aldrei kaupi
ég tóma flösku.
VtKINGVR