Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Blaðsíða 1

SJÓMANNABLAÐIÐ
UIKIH6UR
ÚTGEFANDI: FARMANNA- OG FISKIMANNASAMBAND ÍSLANDS
VII. árg. 11.—12: tbl. Reykjavík, nóv.- des. 1945
Séra Arni Sígurðsson:
Jólin eni mikillar náttúru, eiga mikla söyu meö mörg-
um þjóðum. Margt hefur verið ritað um jólahald og
jólagleði Islendinga að fornu og nýju. Og Ijúft er minn-
ugum og ritfærum mönnum að rifja upp bernskujól sín
í foreldrahúsum.
Jólagleði vor norðurbyggja er mjög samtvinnuð fögn-
uði þeirra, er um vetrarsólhvörf vita, að sólin hækk-
ar á himni. I vissum skilningi má segja að öll náttúran
eigi þannig þátt í jólagleði mannanna, eins og Grímur
Thomsen kvað:
„Af því myrkriö undan snýr
ofar færist sól,
því eru heilög haldin
hverri skepnu jól“.
En jólahald kristinna manna helgast þó fyrst og
fremst af minningunni um komu Krists í þenna heim.
Og fegurst alls sem um jólin hefur verið hugsað og sagt
á íslenzka tungu, eru orð þeirra, sem gagnteknir hafa
verið af áhrifavaldi hins eilífa friðarhöfðingja. Vér
þekkjum þessa dæmin, þar sem eru allir þeir fögru jóla-
sálmar, sem vér eigum og þekkjum. En fleira hefur
verið orkt um jólin en það, sem staðið hefur í sálma-
bókum vonim fram að þessu. Ólíkar hugmyndir koma
fram, ólíkur skilningur, ólík sjónarmið, allt frá tignar-
legum, trúfmeðilegum lofsöng kaþólskra skálda á fyrri
öldum og til syndajátningar og bænaráJcalls nútíma-
mannsins Stefáns frá Hvítadal. En fróðlegt er og
merkilegt umliugsunar, einmitt um jólin, hversu þessar
ólíku rdddir í jólasöng aldanna blandast saman í einn
samróma lofsöng Jesú Kristi til dýrðar.
14. öldin (úr Lilju Eysteins ÁsgrímssonarJ:
Loptin öll af Ijósi fyllast,
legir og grund þau stó&u og undrast,
kúguö sjálf svo nærri nógu
náttúran sér eklci mátti.
Giptist öndin guödóms lcrapti
góöu og huldist Máriu hlóöi,
glaörar dvélst í jungfrú iörum
ein persóna þrennrar greinar.
Fimm mánuöum og fjórum síöar
fæddist sveinn af meyju hreinni,
skyggnast sem þá gleriö í gegnum
geisli hrár fyrir augum várum;
glóar þar sól, aö glerinu heilu,
gleöiligt jóö þaö skein af móöur,
aö innsigli höldnu hennar
hreinferöugra meydóms greina.
Engi heyröust, engi vuröu
jöfn tíöindi fyr né síðar, —
hæöi senn því mey og móöur
mann og Guö bauö trúin aö sanna.
Loptin sungu komnum kóngi
kunnigt lof þar er hiröar runnu,
himna dýrö er hneig.ö aö jöröu,
hér samtengdust menn og englar.
16. öldin (úr Píslargráti Jóns Arasonar):
Hreinast hold i mestri mildi
mennilegt í heiminn þenna
horiö var eitt, sem bækur vátta,
hlómiö allra helgra dóma;
áöur fyrr og aldrei síðar
VIKINGUR
271