Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Qupperneq 15

Víhingaskip.
Teikning eftir Holger
Drachmann.
efalaust; en það verður enginn barnaleikur!“
Við tókum tvisvar harkalega niðri, og nú var
það í fyrsta sinn að Sören skrækti, því að nagla-
oddarnir rákust á kaf í hann.
Við annað höggið heyrðum við, að siglan og
bugspjótið brotnuðu. f þriðja sinnið var það
víst skutflöturinn, sem fór.
Þegar ég hafði talið þrisvar og fann, að við
flutum á ný á dýpi, sagði ég:
„Það hlýur að vera Rauðskerið. Hér er 35
faðma dýpi fyrir innan, en svo koma klappir
aftur. Litla Rauðskerið. Ef við slyppum yfir
það, þá lendum við á Hornnesjaskeri, og þar get-
um við orðið landfastir!“
„Það væri þó gott!“ sagði Jens. '
f sama bili stakkst skuturinn, og loftið þjapp-
aðist svo upp, að við vorum nærri orðnir að
klessu.
Við héldum, að skipið mundi liðast í sundur
og vorum við því búnir, að nú mundi öll björg-
unarvon úti. Við steinþögðum, en héldum fast
hver í annan. Svo lyftist flakið aftur, og nú
komu sex högg, hvert á fætur öðru, og síðan
vorum við á floti á ný.
„Æ, hver djöfullinn!“ sagði Sören.
„Nú skaltu ekki bölva!“ sagði ég. „Því nú
skal ég sýna þér ....!“
Og ég hafði naumast lokið orðinu þegar við
tókum niðri í síðasta sinn og stóðum fastir.
„Þetta er Hornnesjasker!“ sagði ég.
En nú ruddist aftur farmurinn, sem sprengt
hafði káetuskottið við seinasta höggið. Annar
fóturinn á Sören festist og var nærri molaður
á aftasta þverbandinu. Hann orkaði ekki að
draga hann til sín, en ég náði taki á buxunum
og tókst að toga hann upp. Og þetta hefði ég
ekki getað gert, ef hann hefði ennþá verið í stíg-
vélunum, því að þá hefði hællinn festst í timbr-
VtKINGUR
inu og ekki verið hægt að róta fætinum. Og af
þessu má sjá, að það er gott að vera laus við
stígvélin sín í tæka tíð.
Þetta var nálægt sólsetri á þriðjudagskvöld-
ið. Þegar við fundum að við vorum landfastir,
skriðu Sören og Jens niður á hálfþiljurnar og
hrópuðu á hjálp út um brotinn skutinn.
„Er þarna nokkur, sem svarar kalli ?“ spurði
ég þá.
Þeii' kváðu nei við. En það var líka ógern-
ingur að heyra neitt, því að hvorttveggja var,
að brakið inni i flakinu gerði óskaplegan hávaða,
en hið ytra lét sundurbrotið siglutréð þung
högg ríða á skrokknum. Og þar að auki brotn-
uðu sjóirnir í sífellu á klöppunum.
„Þetta verður ekki til neins!“ kvað ég upp úr.
„Við megum þakka fyrir, ef við getum þrauk-
að hér til morguns án þess að frjósa í hel!“
Sören leit öðrum augum á málið. Hann vildi
skríða út á skerið til þess að kalla á hjálp, þar
sem hann eins og hann sagði, hefði grun um,
að þar væru bátar ekki langt undan.
„Svíarnir hafa líkast til séð okkur!“ sagði
hann. „Þeir hafa hafkettissjón!“
Ég bað hann nú mjög um að vera kyrran.
„Þegar við erum búnir að standa saman svona
lengi“, sagði ég, „þá skulum við ekki skilja næt-
urlangt. Þú ert sterkastur af. okkur, við getum
haft not af kröftum þínum til þess að hjálpa
okkur út úr þessari líkkistu. Ef þú ferð út á
skerið núna, þrífa öldurnar þig, og það væri
ekki til nokkurs skapaðs hlutar. Þessu máttu
trúa, svo sannarlega sem ég heiti óli Kristófers-
son og er lóðs á Skaganum!“
Svo skriðu þeir Sören og Jens inn aftur. En
þegar nú Sören einu sinni var búinn að rétta
úr sér, gat hann ekki lagt á sig að fara í sínar
fyrri stellingar á grúfu yfir þverbitanum og með
naglaoddana að höfðalagi. Hann fór því aftur
285