Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Blaðsíða 13

brestir, og innan stundar voru sjóirnir búnir að
láta gi'eipar sópa um allt, sem losað varð, á
vindborða. Ég segi fyrir mig, að ég hef aldrei
áður siglt í þvílíkum sjógangi. Ég miðaði Skaga-
vitann einmitt í S. til A. nálægt fimm mílur
frá landi, og Hans og Sören sátu hjá mér aftur
á, en Jens Tani lá niðri í káetu, því að aumingja
drengurinn var mi sárþjáður af sjóveiki. Svo
kemur brotsjór _g brotnar fyrir aftan okkur.
Niður með stýrið! þrumar Sören. Og ég legg
líka stýrið harkalega í borð, en sjórinn var þeg-
ar kominn yfir okkur. Hann feykti káetukapp-
anum, eins og hatti af höfði manns, og við
heyrðum sjóinn steypast niður í káetuna.
Jens skauzt upp eins og tappi úr flösku. Hann
gleymdi algerlega sjóveikinni, og hann hróp-
aði, að skútan væri að sökkva.
Það gerði hún nú reyndar ekki í það skiptið.
Við fengum bjargað káetukappanum, sem skol-
azt hafði í hlé, og settum hann aftur á sinn
stað. Og svo hömuðumst við á dælunum.
Þessi dæling er í rauninni ekki svo vitlaus,
þegar í harðbakka slær. Hún hlýjar manni á
fingrunum og hressir upp á skapið.
Nálægt miðnætti sáum við í myrkrinu segl-
skip, sem fór rétt fyrir aftan okkur. Við blés-
um í lúður til þess að gera þeim viðvart, en
við heyrðum ekkert svar. Það skreið svo þétt
framhjá okkur, að við gátum greint skrokk og
reiða og sáum, að það var skonnorta. Já, hún
fór svo fast við okkur, að það var hreinasta
guðsmildi, að hún skyldi ekki sigla okkur í kaf.
Um leið og hún straukst framhjá okkur í ör-
lagadansi myrkurs og rokviðris, höfum við allir
saman á litlu, veikbyggðu skútunni oklcar vafa-
laust hugsað það sama: nefnilega, að ekkert
hefði verið okkur auðveldara en að stökkva
upp í ókunna seglskipið. Við vissum allir, að
það gat ekki beðið okkar neitt sérlega gott, þar
sem við vorum komnir, en við vissum líka, að
okkur hafði verið trúað fyrir skútunni, og að við
höfðum lagt við drengskap okkar. Sjómaðurinn
má hvorki ganga á heit sitt né af skútunni, á
meðan nokkur tök eru á að halda hvorutveggja.
Við tókum aftur til óspillti’a málanna við
dæluna, og skútan var nærri þurr, þegar ég
fékk Ilans Lárussyni stýrið og fór sjálfur ásamt
Sören niður til þess að kveikja mér í pípu og
aðgæta, hvort þar fyndist nokkuð hjartastyrkj-
andi til þess að hlýja okkur á. Jens var aftur
lagstur fyrir niðri og barðist við sjósóttina.
Um leið og við hurfum niður, sagði Ilans þar
sem hann stóð við stýrið:
„Það gæti verið gaman að vita, hvað klukkan
er orðin. Nóttin er löng og dimm; það er líkast
því sem hún ætli aldrei að taak enda!“
Það voru síðustu orðin, sem við heyrðum til
hans.
Þegar við vorum komnir niður, stóð ég gleitt
á gólfinu og tróð í pípuna mína. Jens lá á kistu-
bekknum, og Sören settist hjá honum og reif
eina eldspýtu af; ég held, hann segði, það væri
sú seinasta.
„Hvernig líður þér, Jens minn?“ spurði ég
og teygði mig eftir eldspýtunni.
Ég man ekki, hverju hann svaraði. Ég veit
það eitt, að ég kveikti ekki í pípunni minni í
það sinnið. í sama bili og lifna tók á eldspýt-
unni, og við gátum séð hver framan í annan,
heyrðum við bi’otsjóarhljóð að ofan.
„Ef hún stenzt þennan, þá stenzt hún fleiri!“
sagði ég; því að það var einhver ógurlegasti
brotsjór, sem ég minnist að hafa nokkru sinni
heyrt.
Og í sömu andrá slokknaði á eldspýtunni, og
við steyptumst allir í myrkur og vatn, með höf-
uðin niður og fæturna upp í loftið.
Sören tók fyrstur til máls eftir þetta:
„Skútan er komin á hvolf; nú erum við kvik-
settir!“
Þegar við komum aftur undir okkur fótun-
um, náði vatnið okkur í geirvörtur. Ég spurði
hvar Jens væri, en hann anzaði ekki.
Ég beygði mig niður og þreifaði fyrir mér í
vatninu, og þá fann ég, að hann hafði gripið
dauðahaldi í káetuskápinn.
Nú stóðum við þannig andartak, og einn okk-
ar bað stúf af Faðirvorinu sínu, og annar okk-
ar lét einhver orð falla um ástvinina heima,
og ég fyrir mitt leyti sá ekki fram á annað en
að nú mundum við drukkna.
En Sören í Kaplaborg flaug í hug, að það
hlyti að vera hleri á káetugólfinu, eins og ger-
ist á flestum svona skútum. Hann þreifaði því
fyrir sér og fann líka kjallarahlerann, sem áð-
ur hafði verið undir fótum okkar en var nú
yfir höfðinu á okkur.
„Bara að ég fyndi nú eitthvað til að brjóta
hann upp með!“ sagið hann.
Ég studdi hann, og hann kafaði til botns í
vatninu og fann eftir langa mæðu trébút með
íreknum flein. Svo tókst honum að brjóta upp
hlerann, og nú fannst oklcur líðanin strax betri.
Við snerum okkur fyrst að Jens, sem gripið
hafði dauðahaldi í skápinn og var ýmist ofan á
eða undir honum og kominn að drukknun. Við
heyrðum hvernig hann buslaði í vatninu, og
með hjálp maurildanna í söltum sjónum, grillt-
um við í hann annað veifið. Sören kallaði til
hans, að hann skyldi sleppa og taka rögg á sig,
og þegar það stoðaði ekki, og hann í umkomu-
leysi sínu og volæði hélt áfram að halda sér i
skápinn, danglaði Sören duglega í handleggina
og fæturna á honum og lét þau orð falla um leið,
að það væri nóg, að Hans væri farinn þarna
uppi á þilfarinu, nú skyldi hann, Jens, ekki far-
VtKINGUR
283