Náttúrufræðingurinn - 1938, Síða 10

54 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiMiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiuiin
hafa fyr á tímum verið hluti úr meginlandi. Margir hafa reynd-
ar haldið því fram, að úthafseyjar séu flestar hverjar orðnar
til án sambands við önnur lönd, annað hvort fyrir starfsemi
kóralla, eða við eldsumbrot. Máli sínu til stuðnings hafa þeir
jafnan tilgreint það, að úthafseyjar séu oft eldbrunnar, eða
umkringdar af kóralrifum, þeir segja að á þær vanti lagberg,
sem skapað sé af framburði stórra áa, eins og búast mætti við
ef að þær hefðu nokkru sinni verið partur úr meginlandi, og
loks eru slíkar eyjar oft og einatt girtar djúpum sæ. Aðrir hafa
á hinn bóginn sýnt fram á, að margar af þessum röksemdum
eru á skökkum forsendum reistar. í fyrsta lagi er djúpur sær
í kringum eyju engin sönnun fyrir því, að eigi hafi verið land-
brú á milli hennar og meginlandsins, og nægir þar að nefna
eyjuna Rhódos við suðvesturströnd Asíu sem dæmi. Á milli
hennar og meginlandsins er sund, sem sumstaðar er yfir þrjú
þúsund metrar á dýpt, og þó er það alsannað að eyjan hefur
fyrir hlutfallslega skömmum tíma verið í sambandi við meg-
inlandið. Eigi er það heldur nein fullgild sönnun um einangrun
eyja, að þær séu eldbrunnar, því það verður einatt að gera ráð
fyrir, að þær hafi einangrazt við það, að land sökk í sæ, en þá
ættu að lokum hæstu fjöllin ein að standa upp úr, en hæstu
fjöll, nærri því hvar sem er, eru alla jafna eldbrunnin, eða
bera vott um eldgos á liðnum tímum.
Þegar öllu er á botninn hvolft, mælir allt með því, að
áður hafi víða verið landbrýr eða lönd, þar sem nú er sjór, eða
eyjar, þar sem nú eru meginlönd. Þessa verðum við að taka
fyllsta tillit til, ef við viljum skilja útbreiðslu dýranna, við
verðum að vita hvernig afstaða láðs og lagar var, þegar teg-
undin var að skapast, og hvernig hún hefur vefið síðan, allt til
þessa dags, á því svæði, sem tegundin hefur náð til.
VI. Skipting jarðarinnar í ,,ríki dýranna".
Nú hefir verið drepið á það, hvernig útbreiðsla dýranna er háð
þeim kröfum, sem þau gera til lífsins, færni þeirra í lífsbarátt-
unni, lífsskilyrðum þeim, sem mismunandi umhverfi hafa að
bjóða, og loks möguleika dýrategundanna til þess að komast um
hnöttinn. Útbreiðsla dýranna eins og hún er nú, hefir langa og
milda þróun að baki sér, enda verður að taka fyllsta tillit til
þess, ef skýra skal samræmi eða mismun dýralífsins á mismun-
andi stöðum á jörðinni. Landfræðingar skipta nú heiminum nið-