Náttúrufræðingurinn - 1944, Blaðsíða 51

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
153
1. Blöðrúselur (Cystophora cristata Erxl.) 2. Útselur (Halichoerus grypus. Fabr.)
Hjort og Knipowitch.
Bæði Eggerl Ólafsson og Olavius geta um þessa veiðiaðferð í ferða-
bókum sínum, en gera heldur lítið úr henni. T. d. segir Eggert, að
Eyfirðingar fái flest um 6 seli á dag á fjórróinn bát, en Olavius grein-
ir enga úiln, en telnr litla allavon með því að beita þessari veiðiað-
ferð. Ekki er ástæða til að ætla annað en þeir skýri rétt frá. En á fjór-
rónum bát eru sjaldnast nema 3 menn, og heildarafli getur verið
góður, þótt ekki fáist margir selir í hverjum róðri. Og sennilegt
þykir mér, — verður ef til vill vikið að því síðar —, að selagangan hafi
á árunum 1750—1790 verið minni en síðar, því að dæmi það, er getið
ei um hér að ofan,* bendir á góða veiði, því að ólíklega hafa margir
bátar verið þar að verki, er þetta var fyrsta sinn eftir — hver veit
livað — langa hvíld, er veiðin var reynd. Má og líka geta þess í þessu
sambandi, sem mörgum mannni mun ljóst, að veiðimagnið fer mjög
eftir selagöngunni — livað hún er kraftmikil, alveg eins á sér stað
um fiskiveiðar o. fl„ er þar kemur til greina. Hef ég og heyrt getið um
mun meiri veiði á skutli á dag en Eggert greinir, en það var um
nær 80 árum eftir dauða hans. Og í „Gesti Vestfirðingi" er þess getið,
frá Isafjarðardjiipi.