Náttúrufræðingurinn - 1944, Blaðsíða 78

180
N ÁTT Ú RU F RÆ ÐINGURINN
Þannig líta sæfíflarjjir lit, fastir á grjótinu á botninum. Hinir fjölmörgu angar, sem
breiðast úl cfst, eru til þess að hirða porunga — botnfall og annað ætilegt,
sem lierast kann. (Spiirk: Nordens Dyreverden).
áður en að honum er lagt. A vetrarVertíðinni 1931, fannst t. d. stór-
eflis færeysk afhausunarsveðja í þorski, sein veiddist í Vestmanna-
eyjum. Sveðjan lieiur skolast út af skipi, og sjálfsagt aldrei komizt
til botns. í leit sinni að æti verður þorskurinn svo sem oft og einatt
að renna að ýmsu ógirnilegra en gljáandi stáli, sem er á fleygiferð
um sjóinn. En nærri má geta, hvernig honum hefur liðið þorskinum
þeim, sem svalg hnífinn. Þó var hann ekki nær andlátinu en það, að
hann hafði rænu á að taka beitu, og þess vegna þekkjum við þessa
sögu.
Það er athyglisvert, að Finnbogi Bernódusson getur þess í bréfi
sínu, að fiskurinn, sem veiddist með „steinætunni" hafi verið magur,
og fátt um hann. Fæðin hefur auðvitað stafað af því, að þarna var
við lítið að vera, hálfgert hallærisástand, enda varð útkoman eftir
því, og holdafarið í lakara lagi. Því varð að svelgja hvað, sem nokk-
urt æti virtist í, jafnvel stóra steina, ef nokkur hlunnindi gátu fylgt
slíkum bita. Minnir því atvik, sem þetta, eigi alllítið á alræmdu
,,skóbótahallærin“ í mannheimum.