Andvari - 01.01.1986, Síða 104

102
MATTHÍAS JOHANNESSEN
ANDVARI
hverfa undir bjargið. Og hann var sjálfur orðinn Guðmundur Karlsson í
hrafnslíki og fylgdist með stúlkunni sem gekk aftur hikandi heim og hann
flögraði í humátt á eftir henni og hún sneri sér við og horfði á hann með
saltvot tár í augum. Þá hóf hann sig á loft og flaug yfir hamrana, tyllti sér
sem snöggvast á svarta burst álfakirkjunnar en hóf sig aftur til flugs og
stefndi yfir Einidrang, síðan Þrídrang og flaug loks í Súlnasker þar sem
hann skildi harm Vilborgar eftir í tvítugum hömrunum. Flaug svo aftur
heim og hvíldi sig í uppstreyminu við volgar hlíðar eldfjallsins.
Það var leikur í hafinu og kjóabringurnar dilluðu sér undir landvindi af
norðvestri.
Það liðu mörg ár á þessari stund og vorið lék við lækjaseyrur, grös og fífla
og Vilborg tíndi sóleyjar í hlýrri gjólunni, horfði upp á grasigróið bergið og
reyndi að koma auga á hrafnbláan væng í sindrandi kvöldsólinni. Gekk inn
í bæ og setti blómin í vatn. Sofnaði síðan inn í Blátind án þess þekkja orð
píslarvottsins: Herra Jesú, meðtak þú minn anda. Af heiðinni sál hennar
fæddist lágmynd kyrrlátrar hugsunar um eftirsóknarverða gleymsku og
tímalausa skynjun þrívíðrar eilífðar sem mælist aðeins í öskulögum og
úfnu hrauni sem storknar á leið frá gíg til glottandi hafs. Og hann var út-
línumjúkur drangur í úfnu draumhafinu, minning um elda sem nú voru
útkulnaðir. Og hann var að velta því fyrir sér hvort hann ætti einnig að
segja henni það en vissi hún mundi einungis hrista höfuðið og telja að hann
gæti ekki verið með öllum mjalla svo að hann hélt aftur af sér og leitaði
fugla við bjargið því nú var hann orðinn lundakóngur og leitaði prinses-
sunnar í grænum aflíðandi moldum næstu byggða og var að leggja af stað
inn í draum fugls um himin og haf unz hann hefði Nýfundnaland undir
vængjum og fyrirheit um endurkomu í eðli sínu og niðandi brim í æðum.
Með óendanlegt haf í augum og himin í vængjum hvarf hann til þess veru-
leika sem var vængstýft ímyndunarafl inni í lokuðu búri þeirrar reynslu
sem vængjalaus manneskja verður að láta sér nægja.
Og hún sem hann leitaði í hugskoti sínu var horfin. Og hann var einn
með hugsun sinni. Og hann var dapur. En þá settist ævintýrið enn að hon-
um og hann upplifði þennan eilífa dag sem var löngu liðinn eins og fugls-
spor á hvítum pappír: