Andvari - 01.01.1955, Blaðsíða 90

86
Barði Guðmundsson
ANDVARl
né heiðnum mönnum“ (S. 442). En málsbætur finnast jafnan, ef
vel er að gáð. Lítum á ræðu þá, sem Þorvarður er talinn hafa
flutt í „gróf einni“ hjá Skjaldarvík kveldið næst á undan vígi
Þorgils skarða. Þar standa þessi orð:
„Vil eg yður kunnugt gera, að eg ætla að ríða að Þorgilsi í
nótt og drepa hann, ef svo vill verða. Vil eg að menn geymi, ef
færi gefur á, að bera þegar vopn á hann og vinna að því ógrun-
samlega“ (II, s. 219). Og þannig var að farið í Hrafnagilsskálan-
um urn nóttina. „Þeir Þorvarður . . . unnu á honum hver sem
við mátti komast“ (II, s. 220).
Þegar Þorvarður skipar mönnum sínum að vinna á Þorgilsi
„ógrunsamlega", ef færi gæfist, er geigur hans auðsær. Og það er
sannarlega engin lurða, þótt hrollkenndur kvíði grípi Þorvarð, þá
er hann í grófinni lýsti yfir því áformi sínu að ríða að Þorgilsi
um nóttina. Sjö menn voru þetta kveld í fylgdarliði hans. Einn
þeirra hafði Þorvarður sent til Hrafnagils á njósn. Annar þver-
neitaði því að taka þátt í árásinni að Þorgilsi skarða. Aðeins við
sjötta mann reið Þorvarður úr grófinni til fundar við Þorgils. En
fylgdarmenn hans voru „nær þrír tugir. Var það flest einvala-
lið“ (II, s. 217).
Eina sigurvon Þorvarðs var sú, að hann gæti komið að Þor-
gilsi alveg óvörum. Og það tókst fyrir tilstilli njósnarmannsins,
sem skotið hafði frá lokum á Elrafnagili. Þar voru allir í fasta
svefni, nema hann einn, þegar sexmenningarnir komu þangað
og óðu rakleitt inn í hinn dimma skála, þéttskipaðan mönnum.
Eftir tilvísun njósnarmannsins var gengið beint að hvílu Þorgils
og hann særður háskalegu sári. En honum tókst samt að brjótast
fram úr rúminu, ná sverði sínu og verjast um stund hetjulega.
Tryllast nú aðkomumenn af ótta við það, að heimamenn og
félagar Þorgils, sem vaknað höfðu við atganginn í skálanum,
komi honum til hjálpar. Gripnir af hræðsluæði veita þeir svo
Þorgilsi hvern áverkann af öðrum í hreinni blindni. Hinu er
alls ekki trúandi, að nokkur þeirra hafi ætlað sér að misþvrma
líkinu.