Andvari - 01.01.1955, Blaðsíða 71

andvari
I Iandritin frá Qumran og saga Essena
67
e- Kr., og kemur þá í ljós, að rithönd og stafagerð handritanna
frá Qumran er allmiklu eldri.
Nú víkur sögunni aftur til Qumran.
Árið 1873 var franskur fomleifafræðingur á ferð í Palestínu.
Hann hét Clermont Ganneau. Hann kom að gili einu miklu
við norð-vesturströnd Dauðahafsins, sem heitir Qumran-gil eða
Wadi Qumran. Á hjalla að norðanverðu við gilið kom hann
rústum nokkrum. Rústir þessar nefnast Qumran-rústir eða
Khirbet Qumran. Við rústirnar er grafreitur. Grafreiturinn er
mJög skipulega gerður. Ekki vissi Ganneau á því nein deili, frá
itvaða tíma rústir þessar væru, né grafreiturinn. Það sem vakti
furðu hans var það, að grafimar sneru frá norðri til suðurs. Hann
tekur upp eina gröf, og kemur þá í ljós, að þannig er greftrað,
að fætur snúa í norður en höfuð í suður. Ávöl dys er yfir hverri
gröf úr óhöggnu grjóti hlaðin af vandvirkni, og er allur frágangur
Rrafreitsins hinn snyrtilegasti. Þeir sem þama voru grafnir, hafa
^ersýnilega verið greftraðir af mikilli alúð og vandvirkni en án
sllrar viðhafnar. Clermont Ganneau lýsir þessum fundi í frásögn,
er hann lét prenta, og reynir að geta upp á því, hverjir það séu,
sem þarna eru grafnir út og suður. Ekki gátu það verið kristnir
^nn, né heldur múhammeðskir Arabar. Hann lét sér þá helzt
61 hugar koma, að þar væm grafnir Arabar frá því fyrir daga
Múhaínmeðs.
Þegar fundizt höfðu handritin árið 1947, lék mönnum for-
Vltni á því að vita, hvemig á þessum Qumran-rústum stæði, því
bær eru eigi alllangt frá helli handritanna. Það var því skömmu
Á'rir áramótin 1951—52, að fomleifafræðingarnir Mr. Lancaster
Marding og Pére de Vaux grófu upp rústimar. Alls hafa verið
§rafin út fimm herbergi og er eitt þeirra allstór salur, e. t. v. mat-
salur eða fundarsalur. Bekkur er meðfram endilöngum salarvegg.
E- t. v. hefir verið önnur hæð vfir nokkrum hluta hússiris. Húsið