Andvari - 01.01.1944, Blaðsíða 10

6
Eirfliur Albértssou
ANDVAIU
ur festisl nijög í lmga hans, er elzti hróðir hans, Hálfdan, and-
aðist síðasta skólaár sitt, en ætlan hans hafði verið sú, að
verða lærisveinn föður síns i prestaskólanum. Lítt telur hann
trúarbragðafræðsluna i lærða skólanum hafa stuðiað að þvi að
þetta áform hans þroskaðist með honum eftir því sem á náms-
feril hans leið. Enda er fleiri en ein heimild frá hans hendi
um það, að heimili hans, með þeim einlæga kristindómsanda,
sem þar ríkti, og lotningin fyrir föður hans, hafi átt mestan
])átt í að þroska þennan ásetning hans. En auk þess var hann
sjálfur snemma trúhneigður.
Þangað til síðasta vetur lians í skóla hafði það verið áforin
hans að ganga i prestaskólann. En þegar faðir hans lét það
eitt sinn í ljós við hann þá um veturinn, að hann hefði gert
ráð fyrir því með sjálfum sér, að hann stundaði nám við há-
skólann í Kaupmannahöfn, eins og hann sjálfur hafði gert, var
ulanför hans fastmælum bundin.
Sama sumar sein hann útskrifaðist úr lærða skólanuin sigldi
hann til Ivaupmannahafnar. Segir hann allrækilega frá þeirri
för. Hér verður ]ílt að því vikið. En ákaflega hreif Danmörk
hann, er hann leit liana augum í fyrsta sinni, enda varð lion-
um landið og þjóðin við hin fögru sund ætið ástfólgin, og
þangað sótti hann mikinn frama og gæfu. Þykir því rétt að
setja hér frásögn hans, er hann sigldi inn Eyrarsund í fyrsta
skipti:
„Hinn 16. ágúst rann upp síðasti dagur þessarar fyrstu lang-
ferðar minnar um hafið mikla. Hve var mér létt um hjartaræt-
urnar, er ég um morguninn snemma sigldi inn Eyrarsund, frani
hjá Kronborgarvígi! Hve eru mér ógleymanlegar þær stundir,
er við héldum suður sundið og ég sá í fyrsta skipti á ævinni
hina fögru Sjálandsströnd á hægri hönd. Mér fannst þá sein
ég hefði aldrei litið neitt jafnfagurt á ævinni, og get í rauninni
ekki komið orðum að þeirri hrifningu, sem gagntók sálu mína
þennan síðasta áfanga ferðar minnar. Og þó margt hafi breytzt
þar við ströndina síðan, hef ég aldrei ferðazt þar um slóðir
síðar, án þess að lifa upp aftur tilfinningarnar, er gagntóku