Andvari - 01.01.1944, Blaðsíða 62

58
Þorkell Jóhannesson
ANDVARI
voru seldar allmiklu lægra verði en hann hugðist að selja
farm sinn. Beitti hann valdi sínu til þess að liækka verðið á
vörnnum úr Rödefjord, svo að tunná korns var nú seld á 16
rd. í stað 10 áður. Þótti það ill stjórnarráðstöfun á slíkum
neyðartíma og varð óvinsælt, því fremur, er svo virtist sem
Trampe væri hér að hugsa um sinn eiginn verzlunarliag. En
hér átti fleira eftir að fara, er sýndi þröngsýni Trampes og
hæfileikaskort til þess að fara með landstjórn á slíkum tím-
urn sem þessum.
Svo sem nú var komið mátti öllum 1 jóst vera, að það var
eina leiðin til þess að tryggja verzlun landsins að njóta vel-
vildar Englendinga. Allur þvergirðingur og ósanngirni í þeirra
garð var eigi aðeins hættulegt verzluninni heldur og hags-
munum ríkisins, er landið var varnarlaust og auðhrifin bráð
Bretum, ef þeim sýndist, enda víst, að stjórnin óttaðist sjálf,
að svo gæti farið. Þó var það ráð Trampes að amast við Bret-
uin og gera þeim sem örðugast að skipta við tandsmenn.
Hinn 11. júní 1809 kom enskt herskip til Hafnarfjarðar.
Hét foringinn Nott. Var kallað svo, að erindið væri það, að
líta eftir því, að skip þau, er Bretar liöfðu geí'ið laus úr haldi,
misnotaði ekki leiðarbréf, er þeim höfðu fengin verið. Greip
Trampe tækifærið til þess að kæra yfirgang Breta hér, fyrst
ránið hið fyrra ár, og siðan aðfarir Phelpsmanna. En Savignac
kærði á móti. Lenti brátt í hörðu. Hinn 13. júní gaf Trampe
út auglýsingu og bannaði viðskipli öll við Breta, en hótaði
lífláti ella.21)
Nott lét ekki hjóða sér slíkt og neyddi Trampe til þess að
undirrita samning 16. júní, þess efnis, að heimilt skyldi öll-
um skipum, er hingað kæmi með leiðarbréf frá Englandi, að
selja hér vörur þær, er þau flytti þaðan. Skyldi ensk skip
njóta sama réttar, og enskir þegnar mega setjast hér að og
reka verzlun óhindrað, án þess að sverja Danakonungi holl-
ustueið. Skyldi leyfi þetta gilda þangað til ár væri liðið frá
því að hingað kæmi tilkynning um friðarsamninga milli Dana
og Breta.22) Aftur á móti hét Nott því að gera hér engar