Andvari - 01.01.1877, Blaðsíða 94

90
Um æðarvarp.
mj<51k; mabnr bindnr um löpp lians nijöu snæri, ab lengd
eptir þvf sem á útrými stendur, ekki minna en 6—7 álnir,
og festir svo hinn endann vib stein, eba eitthvab annab.
jiegar nú krummar koma og fljúga upp aptur, flýgur jiessi
upp meb, en tapar fluginu, þegar línan tekur á múti og
fellur nibur; þetta finnst hinum kynlegt og draga sig
á burt.
Ilér vib er athugandi ab sé hrafni þessum sleppt
ebur hann missist, má vera hann komi aptur ásamt fé-
lögum sínum og verbi þá ekki linur í sóknum, því dæmi
eru til, ab af þe3su hetir sýnzt verba undrunarlegt tján.
Iirafni þessum ætti því ab lúga ab libnum varptímanum.
Abgætanda er, ab festa eigi hrafn þenna þar, sem klappir
eba grjút er, því hann fellur illa nibur, svo hætt er vib
hann rotist eba meibist.
S vartbakurinn (Veibibjallan) er ab mínu áliti ein-
hver liinn versti eybileggjari æbarfuglsins, sakir áfergju
lians í úngana. Sumir varpmenn meta bút ab honuin,
þar sem hann verpur ásamt æbarfuglinum, því þar ver
hann stöbina fyrir öbrum vargi, einkum hröfnum og kjúum
o. s. frv.; en eg er hræddur um, ab þetta sé ekki skobab
sem skyldi, þegar athugab er, liver úgrynni hann
eybileggur af úngum æbarfuglsins, allt frá því þeir koma
úr eggi og til þess þeir hafa náb þvínær fullum þroska,
ckki sízt þar sem svo er ab farib, ab únýta egg svart-
baksins, svo hann náir ekki ab únga út, og ncybist
því til ab sitja á, lengur en eblilegt er, og verbi
þessvegna magur og innantúmur. Svartbakurinn er allt
af ab flækjast meb æbarfuglinum, og er honum þcssvegna
gagnkunnugur; þessvegna hræbist æbarfuglinn liann ekki,
og veitir svartbaknum því liægt ab koma sínu fram gegn
Jionum. Auk þess, sem hann royrbir úngana unnvörpum,