Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 14
VIII
Björn Jónsson
ísafold hélt því fram, að ráðherrann hefði
BaföW ver . ajyeg r(itj dönsku lögunum hefði ekki
verið beitt, þar sem konungsurskurður
hefði verið lagður á málið. Sóknarprestinn hefði
ekki mátt skylda til þess að gefa hjónaleysin saman,
þar sem þau höfðu sagt sig úr hans söfnuði. En
hitt skifti mestu máli, að lijónaleysin hefðu átt
heimting á að geta komist í löglegt hjónaband, sam-
kvæmt 47. gr. stjórnarskrárinnar, sem kveði svo á,
að enginn megi neins i missa af borgaralegum og
þjóðlegum réttindum fyrir sakir trúarbragða sinna,
svo að annaðhvort hefði verið að gera: að fá þenn-
an konungsúrskurð, eða fremja stjórnarskrárbrot á
þeim, sem einkum áttu hlut að máli — sem hefði
verið óliæfa. Deilan var hálf-skringileg með köflum.
Meðal annars var því haldið fram gegn B. J., að
það heyrði ekki til borgaralegra réttinda að geta
komist í löglegt hjónaband! Auðvitað var hér um
afbrigði að tefla, eins og oft getur fyrir komið, þegar
löggjöfin hefir í einhverri grein orðið á eftir þörfum
þeirra, sem við hana eiga að búa. En fáir munu
hafa getað litið annan veg á, en að hinn ungi rit-
stjóri hafi unnið mikinn sigur í rökfærslunni.
Annars voru liugsjónir þær, er uppi voru
Fát|andsBUr ® baugi með þjóðinni, fremur lítilsigldar.
búskapur. Hnn var að ta*{a við sínum eigin búskap.
Örlitlu fé var úr að spila. Áætlaðar tekj-
ur fjárhagstímabilið 1876—77 tæp 580 þúsund króna,
1878—79 tæp 648 þúsund. Og af þessu var tals-
verðum íjárhæðum ætlað í viðlagasjóð. Aðalhugsun-
in virðist liafa verið sú, að fara ekki á liöfuðið með
landsbúskapinn. Féð, sem varið var til framfara í
landinu þessi fyrstu ár, var nærri því ekkert. Og á-