Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 26
XX
ISjörn Jónsson
ina að vera málgagn M. St., þó að B. J. hefði að
mörgu leyti virðingu á lionum, og sæi enga ástæðu
til árása á hann, þegar ekkert bar á milli. ísafold
barðist einmitt gegn þeim þingmannsefnum Reykja-
víkur, sem M. Sl. var hugleikið að fá kosin, 1892 og
1894, og tilfærði afdráttarlaust þá ástæðu 1894, að
þingmannsefnið væri of háð landshöfðingja. Um
sfjórnarvalda-auglýsingarnar er það að segja, að B.
J. hafði keypt Suðra til þess að ná þeim handa Isa-
fold, og stjórnin gat ekkerl annað með þær farið en
í ísafold, eins og þá stóð á. Enda verður ekki til
fundin ranglátari ásökun á B. .1. en sú, að hann haíi
veitt mönnum eða málefnum fylgi til þess að krækja
í gróða-hagsmuni. ísafold var aldrei málgagn neins
annars en B. J. sjálfs. Hann ætlaði öðrum að fylgja
sér, en var ekki vel til þess fallinn að fylgja öðrum.
Hann ritaði um hvert mál eftir sinni eigin sannfær-
ing og geðþólta, hvað sem öðrum leið, jafnvel ná-
komnustu vinum lians og venzlamönnum. En kapp-
ið fór stundum of Iangt með liann, eins og að lok-
um í Skúlamálinu. Flestir miklir og góðir menn
hafa einhverja veika hlið, einhverja aðalfreistingu.
Aðalfreisting B. J. var kappgirnin, þegar út í bar-
áttuna var komið.
Aðra slórdeilu átli B. J. á þessum árum
við Eirík Magnússon meistara í Cambridge
Magnússon. út af bankamálinu. E. M. hélt því fram,
með gífurlegum ásökunum i garð tlestra
leiðtoga islenzkrar þjóðar, að fyrirkomulag lands-
bankans hlyti að setja þjóðina á höfuðið, og hann
ritaði um þetta, innanlands og utan, hvar sem hann
kom því að, vitanlega af fylstu sannfæring, en jafn-
framt af misskilningi. B. J. varð afar-harðorður um