Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 61
Björn Jónsson
LV
loðnar. Hár og skegg dökt á yngri árum, en varð
hvítgrált með aldrinum. Hnakkasvipurinn einkcnni-
lega fallegur. Fyrirmannlegur var hann með af-
hrigðum, einkum á efri árum. Svipurinn að jafnaði
fremur liarðlegur og fálátlegur, en gat, þegar minst
vonum varði, fengið viðkvæmnikendan blíðublæ.
Alvarlegur var hann oftast í viðmóti, en átli samt
lil að vera kátur eins og barn, og komst þá svo
langt frá fálætinu, að honum var yndi að því að
ljúka upp liuga sínum með barnslegri einlægni. Eins
var um göngulagið, að sínu leyli. Stundum lölraði
liann álútur, ofurhægl og þreytulega, og eins og í
þungum liugsunum. Stundum var hann hvatur í
spori, þráðheinn og hinn liermannlegasli í fasi.
»Til eru þeir menn,« segir merkur norskur
Verkin oy ncjur ))Sem unnið hafa þau verk,
maðurinn. r
er meira er í varið en sjálfa þá, og eins
eru til aðrir menn, sem eru mikilmenni, ekki eins
mikið fyrir það, sem þeir liafa af hendi leyst, eins
og fyrir það, sem þeir sjálfir eru.u
B. J. vann mörg nytsemdarverk og mörg góðverk.
Á því geta engin tvímæli leikið. En hann vann aldrei
nokkurt verk, sem meira var varið í en hann sjálfan.
Þvert á móli.
Þegar eg á ekki að rila um B. J., en læt liug-
aun reika til hans óbundinn, þá hugsa eg sjaldnast
um það, sem hann fékk afrekað, heldur um það, sem
eg fann, að hann var sjálfur. Mér finst, að verkin verði
fálækleg, þegar þau eru þorin saman við þá andlegu
fjársjóðu, sem í honurn voru saman komnir. Og
þegar eg liugsa um þau ógrynni af sannleiksþrá, af
einlægui, af drengskap. af þakklátsemi, af ástúð, af
trúnaðartrausti, af lotningu fyrir öllu háleitu, af ynd-