Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 48
XLII
Björn Jónsson
mannkynsins. Og þó að Swedenborg teldi sig hafa
vitundarsamband við ósýnilegan heim, og það í ríku-
legum mæli, þá var bann því mótfallinn, að tilraunir
væru gerðar til þess að komast í samband við fram-
liðna menn; þar væri misjafif- sauður í mörgu fé,
og mannkynið ekki svo þroskað í þessum heimi, að
hans áliti, að slíkt samband væri því hættulaust.
Þessi kenning fældi B. J. nokkuð í fyrstu frá því,
sem hér á landi hefir verið nefnt rannsókn dular-
fullra fyrirbrigða. En þekkingarþrá lians vann bráð-
lega sigur. Hann varð ekki að eins einn af aðal-
mönnum þeirra rannsókna hér á landi. Hann varð
svo hugfanginn af þeim, árangur þeirra opnaði í sál
hans svo miklar lindir fagnaðar og trúnaðartrausts
til skaparans og hins góða í tilverunni, að þeir, sem
því voru kunnugastir, geta víst aldrei um það hugs-
að öðruvísi en með viðkvæmni og aðdáun. Málið
var um eitt skeið mjög notað til þess að reyna að
hnekkja stjórnmálagengi B. J., og margir af vinum
hans tóku sér það nærri, að hann, maður í jafn á-
byrgðarmikilli stöðu, flokksleiðtoginn, ráðherraefnið,
skyldi láta bendlast við mál, sem jafn-miklum mis-
skilningi var liáð og jafn-miklum árásum sætti. En
eðlisfari B. J. var svo háltað, að honum var þess
varnað að gæta slíkrar varkárni. Hér var ofsóttur
sannleikur á ferðinni. Það var honum nóg. Þeim,
sem bezt þektu B. J., er fullkunnugt um það, að eng-
in von um veraldar-gæði, og engin liætta við óþægi-
legum aíleiðingum hefði getað aflrað honum í því
máli. Þegar eldur sannfæringarinnar var kviknaður
í sál hans, varð alt vatn, sem í þann eld var borið,
að nýju eldsneyti.