Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 25
Björn Jónsson
XIX
stjórnmni, þegar hún synjaði Sk. Th. um prent-
smiðjuleyíi, af þvi að hann væri lögreglustjóri; hann
liafði gert það með fullum rökum og illindalaust.
Og hann hafði borið hönd fyrir höfuð Reykvíkinga
gegn árás, sem Þjóðviljinn gerði á þá fyrir ávarp,
er þeir höfðu sent Kristjáni konungi 9. á 25 ára
ríkisstjórnarafmæli hans. Þó að B. J. bæri Þjóðvilj-
anum þar á brýn »rangsleitni« og »óbilgirni«, þá var
greinin svo orðuð, að Sk. Th. hafði ástæðu til að
þykjast sæmdur af. Annað hafði B. .1. ekki til saka
unnið. En svo kom »miðlunin« 1889. Þá hóf Þjóð-
viljinn og hans menn hina lilífðarlausustu og fráleit-
ustu ofsókn gegn ísafold. Þ. 15. jan. 1890 stóð t. d.
þessi klausa í Þjóðviljanum:
»ísai'old, oddborgarablaðið vlkverska, er tók við af
Suðra sáluga að vera málgagn Magnúsar Stephensen, eftir
að ritstjórinn, eins og kunnugt er, hafði snapað út hjá
lionurn opinberu auglýsingarnar, og náðarsamlega lengið
allát synda sinna — ailát iyrir allar þær óbotnandi skamm-
ir og illkvitnisgetgátur, er hann hafði áður ausið yflr M.
St., meðan Magnús var enn ekki orðinn landshöfðingi, og
hafði pvi litlu að mylgra í snapvisa aðhlæjendur sina.«
Og síðar á árinu sendi Sk. Th., ásamt nokkur-
um öðrum tsfirðingum, áskorun út um land alt um
að menn gerðu sitt ílrasta til að linekkja kaupum á
ísafold og Þjóðólfi, sem 1889 liafði orðið ísafold
samferða í stjórnarskrármálinu. Ekki þurfti nákvæma
þekkingu á B. J. til þess að spá í eyðurnar um það,
að hann, jafn-skapmikill maður, mundi ekki taka
slíkum aðförum með bljúgri undirgefni. En málið
snerist einlivern veginn svo i höfðum manna, að al-
ment var talið, að barátta B. J. gegn Sk. Th. stafaði
af fjdgi við Magnús Stephensen. Slíkt var hrein
og bein fjarstæða. ísafold var aldrei neitt í þá átt-
b*