Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 158
96
Aukið landnám.
5—10 sinum fleira fé með líkum árangri og nú. En
þetta getur því að eins orðið, að svona mörgu fé
verði á að skipa, að við náum að færast 5—10 sinn-
um meira í aukana með heyframleiðsluna til vetrar-
fóðurs, með því að eigi svarar tilkostnaði að kaupa út-
lent fóður til viðhaldsfóðrunar því verði, sem á því
er nú, og meðan verðgildi sauðfjár hækkar ekki að
mun.
Það, að okkur er sj'nd veiðin en ekki geíin,
en að við fáum að horfa á það að gróðurinn á
jarðvegi íslenzku beitilandanna fölnar og fúnar og
fer forgörðum, svo skiptir hundruðum þúsunda króna
árlega, ætti að ýta þéttan undir okkur, til að
neyta allra krafta í því að auka heyupjiskeruna, svo
hægt yrði að setja fleira fé á sumarbeitilöndin. Því að
einungis sauðfé, af okkar alidýrum — geilfé kemur
varia til greina,— er megnugt að nýta sér þann gróður,
sem grær í flestum heiða- og afréttalöndum íslands,
og hreyta honum í handbæra fjársjóði.
Það virðist því liggja beinl við, vera álitlegt, og
ekki síður nausynlegt, að stofna eitt eða fleiri býli með
hæfilegri landstærð í löndum stórjarðanna, þar sem
það liggur lítt eða ekki nolað. Eg meina ekki, að
öll býli í landinu verði gerð jafnstór, heldur að ný-
býli verði stofnuð alstaðar þar, sem þörfin krefur, eða
aðstaða fæst til þess, að nola áður, eða nú, ónotuð
sjálfgefin gróðurlönd. Því verður ekki mælt í móti,
að landstærðin leyfir, að stofnuð verði nýbýli svo
þúsundum skiptir. Að vísu| eru til sveitir hér á landi,
sem virðast fullskipaðar býlum, af því að þar hefir frá
öndverðu verið mikið sjálfgefið graslendi, t. d. Svarf-
aðardalur og Fljótshlið. En allar sveitir, sem jarð-
veg hafa, má gera jafn þéltbygðar, með því að búa