Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 39
Björn Jónsson
XXXIII
þó að hún vitanlega standi til bóta, hve stórkostlegt
þarfaverk liann hefir þar unnið tungu vorri, þá get
eg ekki varist þeirri hugsun, að fyrir þá steínu, sem
líf B. J. tók, hafi þjóð vor mist af glæsilegum vís-
indamanns-hælileikum. Enginn vafi er á því, að B.
J. hefði getað orðið bæði málfræðingur og sagnfræð-
ingur mcð afbrigðum, ef hann liefði lent á þeim
brautum. Mér finst nokkuð örðugt að sætla sig við
það um jafn-stórgáfaðan mann, gæddan öðrum eins
rithöfunds-hæíileikum, að mikið af staríi lians lendi
í fréttasnap og hitt og annað hlaðastagl, sem ekki
er til neinnar frambúðar, í stað þess að fá int af
hendi ritstörf, sem geli verið þjóðinni vegaljós fram
í aldirnar. Eg get hugsað mér, að einliverir kunni
að segja, að B. J. hafi ekki haft nákvæmni-upplag
vísindamannsins. En um það verður ekkert sagt.
Hann hafði, vegna stöðu sinnar, vanist á að vinna
öll sín verk í flýti. Og gáfurnar voru svo skarpar
og áhuginn og starfsþrekið svo stórkostlegt, að þess
eru áreiðanlega fá dæmi með vorri þjóð, að jafn-
mikið af þessu hafi verið gefið einum manni. En í
slíkum hugleiðingum ber þess þá líka að gæta, að el
B. J. hefði lent í kyrð og næði vísinda-starfseminnar,
þá hefði margt nauðsynjamál þessarar þjóðar farið á
mis við hans máttugu liðsinnis-hönd og átt ólíku
veikari aðstöðu.
Nokkuru síðar en orðabókin kom stafsetn-
ingarmálið með þeirri deilu, sem því var
samfara. B. J. fékk Blaðamaunafélagið til
þess að gangasl fyrir tilraun til þess að koma sam-
ræmi á íslenzka stafsetning. Pálmi Pálsson adjunkt
var sá maðurinn, sem réð nær því öllu um það, með
hverri slafselning félagið skyldi mæla. Hún var lölu-
Andvari XXXVIII. c