Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 54
XLVIII
Björn Jónsson
nefndarinnar í efri deild 1911 met eg að engu —
livort sem menn kunna að líta svo á, þegar öll kurl
koma til grafar, ‘að ástæður bankarannsóknarnefnd-
arinnar, sem skipuð hafði verið af B." J. og fékk af-
setningunni framgengt, liafi verið að meira eða minna
leyti réttmætar, eða að meira eða minna leyti órétt-
mætar, þá geta engin tvímæli á því leikið með sann-
g jörnum og hugsandi mönnum, að B. J. fór þar eftir
því einu, sem hann taldi skyldu sína. Sjálfur gat
hann ekkert haft annað en örðugleika af örþrifaráð-
um sínum. Völdum sínum var liann bersýnilega að
slofna í voða með þessu. Og harðleiknin kom engu
siður fram á einum lians bezta vini, Kristjáni Jóns-
syni, en á andstæðingum hans.
Þegar B. J. kom úr ulanför sinni vor-
Sjúkdómur jqqq en einkum eftir þing, fór að
örðugleikar. ^era a Þv’> a° hann var lnjög þrotinn að
heilsu. Þegar hann lagði af stað með lög
þingsins, var hann fárveikur maður. I Kaupmanna-
höfn átti hann, auk veikindanna, við mikla örðug-
ieika að berjast. Einkum var það fyrirhafnarsamt
áhyggjuefiii að ná samningi um gufuskipaferðir milli
landa og með ströndum fram. Andstæðingar hans
víttu ákaft þann samning, sem hann gerði við Tliore-
félagið — mjög að óverðugu, að því er mér virðist.
Og nokkura baráttu þurfti hann Iíka í það að leggja
að fá bannlögin staðfest, þó að örðugleikarnir slöf-
uðu þar alls ekki frá konungi. í ferðinni reyndi hann
að fá sér hvíld og heilsuhót. En batinn varð lítill
og skammvinnur.
Mér íinst það eitt með því harmleikskendasta,
sem eg hefi séð á æíi minni, að B. J., sem áreiðan-
lega var með mestu verkmönnum landsins, skyldi