Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 58
Bjöni Jónsson
Lll
lengi kynni að dragast. Að hinu Ieytinu var hann,
eins og eg lieíi áður tekið fram, einkar sállfús mað-
ur. Honum veitti, svo geðríkur maður sem liann
var, nærri því undarlega auðvelt að taka saman
liöndum við mólstöðumenn sína. Og hann var
gæddur miklu meiri, sannri höfðingjalund en svo, að
hann sæi ofsjónum yfir því, að öðrum manni kynni
að auðnast að leiða nytsemdarmál til sigurs — þó að
sá maður liefði verið andstæðingur hans1). Það var
fyrir því einkar eðlilegt, og í fullu samræmi bæði
við sannfæring og lundarfar B. J., að hann gekk í
þetta bandalag af heilum hug. Með þessari sátla og
samningatilraun má segja, að stjórnmálastarfsemi B.
J. hafi lokið. Á þinginu 1912 gat hann ekki verið
nema nokkura daga vegna vanlieilsu.
Fyrirætlanir. Annars hugsaði liann langmest um ís-
lenzkuna siðasta árið, sem hann lifði.
Þegar hann var hress, liugsaði hann sér að verja
því, sem eftir væri æíinnar, henni lil stuðnings.
Hann ætlaði sér að gefa dönsku orðabókina út aftur,
endurskoðaða, og sem fullkomnasta. í því skyni lók
hann að halda fundi með málfróðum og orðhögum
iðnaðarmönnum, satnaði með þeim nöfnum á verk-
færum, smíðisgripum o. s. frv., og hjó lil ný orð með
þeim. Sömu aðferð ætlaði hann að hafa með öðr-
um stéltum, svo sem sjómönnum og verzlunarmönn-
1) Þegar Hannes Hafstein kom heim til B. J., til þess aö
kveðja hann á undan utanför sinni haustið 1912, lét B. J. uppi
við hann, mjög innilcga og klökkur, þá ósk, að crindi lians í
sambandsmálinu, scm þeir áttu báðir sinn þátt í, mætti vcrða
framgengt og vorða þjóðinni til blossunar. Þá sáust þeir í síð-
asta sinn.