Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 215
Fiskisýningin
153
íslenzki saltfiskurinn bar af öðrum fiski, sem sýndur
var; þó tók eg eftir einu viðvíkjandi honum er mér
þótti undarlegt, en þó vænt um, sem var, að i þess-
um fáu fiskum, sem sýndir voru, voru nokkrir fiskar
með snrungu á milli linakka og þunnildis. Var þetta
þó sagður spánarmetinn fiskur. Þetta virtist ekki
heldur fella gildi hans í augum sýningarnefndarinnar,
því hann fekk liæstu verðlaun, gullmedalíu, enda
var liann gullfallegur. Eg tek þetta fram hér vegna
þess, að norðanlands hefir fiskur oft verið metinn i
nr. 2 vegna þessara smágalla, þó að öðru leyli væri
ekkert hægt að finna að honum, og hefi eg og fleiri
haldið því fram, að þar væri gengið of langt, því
fiskurinn sem fæða væri jafngóður fyrir það, en
varasamt að koma kaupendum á áslæðulausa vand-
fýsni, þegar það á hinn bóginn kostar útvegsmenn
stórfé, því við það að fiskurinn er settur í nr. 2,
fellur verðmæti hans mikið. Það er annars eftir-
tektavert, hve verð á metnum íslenzkum spánarfiski
er lágt, í samanburði við ómetinn fisk á erlendum
markaði, og fari verðið ekki hækkandi i nánustu
framlíð, er eg mjög hræddur um að ýmsir fari að
hætta að láta meta fisk sinn, vegna þess það er
afardýrt og gefur alls ekki verðhækkun á heildinni.
Þó viðurkenni eg fúslega að matið liefir bælt fisk-
verkun og alla meðhöndlun á fiski að mun, því víða
var henni mjög ábótavnnt.
Ennþá eru ótaldar 4 deildir 15., 16., 17. og 18.,
þar sem sýnt var ýmislegt, er eg hvorki hafði tíma
til eða fann ástæðu til að kynna mér sérstaklega, þó
margt af því væri þýðingarmikið, svo sem vitar og
vitaútbúnaður, ýms áhöld til að gefa merki á sjó og
landi, bylgjubrjótar, köfunaráhöld, björgunarbátar og