Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 19

Björn Jónsson
XIII
Annar tilgangur minn með því að minnast
Hoflegar noi{i-u5 rækilega á þessa landlæknis-deilu
er sá, að benda mönnum á, hve umræð-
urnar voru hóflegar og stillilegar. Málið var afar-
viðkvæmt. Maðurinn, sem frá var bægt, var alls
góðs maklegur. Svo má að orði kveða, að öll Reykja-
vík elskaði hann, en einkum smælingjarnir. Góðfj'si
hans og hjálpsemi var við brugðið. Og hann hafði
gert sér óvenju-mikið far um að auka þekking al-
mennings á heilbrigðismálum. I3ó að hann hefði orð-
ið nokkuð á eftir tímanum, þá var fæstum það ljóst.
Og óneitanlega kom það óþægilega við þjóðernistil-
finninguna að fá útlendan mann í eitt æðsta em-
bættið. Þeir, sem gegn honum stóðu, töldu sig vera
að vinna landinu hið mesta þarfaverk. Þeir hefðu
vafalaust getað j'niislegt til tínt, sem hefði verið sær-
andi, en ekki ósatt. En frá livorugri hliðinni kom
nokkurt orð, sem nokkurn mann gat stygt. Málið
var rælt af íylslu kurteisi og eingöngu með rökum.
Gerum ráð fyrir öðru eins máli nú, og hvort ekki
mundi einhverstaðar kastast í kekki.
Á þessum árum kyntist eg B. J. ekkert, sá
adulur 00 ^ann að eins við og við, hér í Reykjavík
og í Ivaupmannahöfn. Mér virtist hann
varfær og dulur, fálátur og þur í viðmóti. Mér fanst
í mcira lagi óárennilegt að komast í náin kynni við
hann.
En einn þeirra raanna, sem eg þekti bezl,
son^oQ ^estur Pálsson, átti hann að vin, ogtalaði
um hann með þeim hlýindum og þeirri
lotningu, sem ekki var algeng hjá lionum, bæði fyrir
vitsmuni og mannkosti, enda hafði mikinn og stöð-
ugan drengskap af honum reynt. Eg man, að þetta .