Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 56
L
Björn Jónsson
ing þingtímans mætli mótspyrnu lijá konungi. Og
B. J. sótli ekki málið af því kappi, sem eg tel víst,
að hann hefði sótt það, ef heilsan hefði ekki verið
þrotin.
Þegar á þing kom, vildu sumir Sjálfstæð-
^vantrausts8 *s^°^smenn> hann segði af sér þegar
yfjriýsing. í þingbyrjun, þóttust þess fullvísir, að hann
væri ekki fær um að halda ráðherra-
störfunum lengur áfram. Aðrir voru því mótfallnir.
Sumir þeirra vildu alls engin skifti, voru afar-ófúsir
á að fylgja nokkurum öðrum foringja, meðan B. J.
nyti við. Sumir lögðu kapp á, að hann segði að
minsta kosti ekki af sér, fyr en bankamálsdeilan væri
útkljáð á þinginu, að flokkurinn styddi hann ein-
læglega og afdráttarlaust í þvi rnáli, og yrði svo sam-
laka í þinglokin um nýtt ráðherraefni. Einsæll virð-
ist mér, að þetta hefði flokknum verið sæmilegast.
En samkomulag lókst ekki, sumpart sjálísagl fyrir
kapp manna, sem aldrei höfðu verið liollvinir B. J.,
þó að þeir væru að nafninu til flokksbræður lians,
sumpart fyrir ólag á báðar hliðar. B. J. réð af að
vikja ekki fyriröðru en vantraustsyfirlýsing. Hún kom
fram í báðum deildum, en var aldrei rædd í efri deild. í
neðri deild var hún aðfaranótl 26/2 samþykt með 1(5
atkv. gegn 9. Sex Sjálfstæðisílokksmenn greiddu al-
kvæði með andstöðullokknum, og 1 greíddi ekki at-
kvæði og var talinn með meirihlutanum. Vörn B.
.1. var snildarleg — röksamleg og slillileg, jafnvel
góðlátleg með köflum. Daginn eflir símaði hann lil
konungs og beiddist lausnar.
Eftir þing lagði hann enn af stað til útlanda,
afar-þjáður, sér til heilsubótar. Hann var undir Iækn-
ishendi í Danmörk fram á sumarið og kom aflur