Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 189
Fánamálið
127
refsingar gegn þeim manni, sem bláhvíta ílaggið hafði
og varð að láta það af liendi við foringja varðskipsins.
Ef dómstólarnir aðhyltust þá skýringu, að »kaup-
skip« tækju yfir öll önnur skip og fleytur en her-
skip, þá mundi maðurinn geta orðið dæmdur til
refsingar samkvæmt 26. gr., sbr. 2. gr., skipaskrá-
setningarlaganna 13. des. 1895. En ef dómstólarnir
aðhyltust eigi þessa skýringu, þá væru engin lög
til þess að beita refsingu. Þó að flaggið sé sam-
mál og þó að refsing sé lögð við slíku verki, sem
hér er um að tefla, í dönskum lögum (opnu hréfi
6. des. 1776, sbr. bannið 17. febrúar 1741), er eigi
hafa verið hér birt eða þýdd á íslenzka tungu,
þá er ekkert viðlit að beita þeim refsireglum hér.
Enda hefir bæði hæstiréttur og landsyfirréttur tekið
af skarið um það, að dönskum lögum, óbirtum og
óþýddum á íslenzku, verði eigi beitt hér í því
skyni að byggja á þeim refsingu. Sama liefir
löggjafarvald og stjórn aðhylst, og það jafnvel,
meðan íslandsráðuneytið var búsett í Kaupmanna-
höfn, og meðan danskur maður gegndi ráðherra-
stöðu fyrir ísland.
Hin leiðin til úrlausnar málsins — einni hlið
þess — gat verið sú, að stjórnarvöldin héldu ilagg-
inu, og að eigandinn höfðaði mál á hendur þeim
til þess, að þau yrðu skylduð með dómi til þess
að láta það af hendi við liann. Ef dómstólarnir
mætu flaggtöku varðskipsins lögmæta, þá mundi
eigandinn hafa fyrirgert rétti sínum til llaggsins.
En ef dómstólarnir kæmust að gagnstæðri niður-
stöðu um rétlmæti oftnefndrar ráðstöfunar varð-
skipsins, þá ætti eigandinn rétt á að fá flaggið aftur.