Menntamál - 01.12.1935, Qupperneq 5

MENNTAMÁL
147
atriðið er, að taka vel þessum spurningum, og að satt
sé sagt í'rá, það sem það nær. Það verður svo til þess,
að börnin hugsa minna um þessi efni eflir á, heldur
en ef forvitni þeirra er illa tekið og þeim gefið í skyn,
að það sé synd eða ósómi, að hafa hugann við þessi
efni. Það þýðir ekki að hanna börtium að hugsa. — Eg
liygg, að flestir foreldrar svari börnunum einhverri vit-
leysu um nýfædd systkini. Það hefnir sin seinna, þegar
barnið fer að fá liugmynd um þessi mál af eldri leik-
systkinum, og verður til þess að einlægni milli harns
og móður, um kynferðileg el'ni, fer út um þúfur frá
upphafi.
Hvað líður svo fræðslunni um kynferðismál, þegar
börnin eru komin til vits og ára, og liafa öll skilyrði
til þess að njóla útskýringa í heimahúsum og i ljarna-
skólunum? Og hvað er það, sem unglingarnir þurfa
að fá fræðslu um?
Við skulum taka piltana fyrst. Drengir frá 10 ára aldri
komast oft á að gera það, sem á útlendu máli nefnist
„ónaní“ eða „masturhation“. Drengirnir meðhöndla í
hendi sér getnaðarliminn, þangað til þeir missa sæði.
Þýzkir læknar nefna þetta „Selbstbefriedung“, eða sjálfs-
friðun, sem er bæði mannúðlegra og skynsamlegra en
íslenzka orðið sjálfsflekkun. Því að liér er ekki á ferð-
inni nein syndsamleg atliöfn, heldur friðun á þeim
svæsnu kynhvötum, sem sækja á flesta drengi frá 11—
12 ára að aldri. Þessi ávani lærist vanalega af eldri
félögum, eða af tækifærisástæðu.
Sjálfsfriðun er mjög algeng meðal drengja, og veldur
oft þungum áhyggjum. Þeir hlera hjá eldri kunningj-
um sínum, að liér sé liætta á ferðum; þeir verði kann-
ske síðar ónýtir karlmenn eða hálfgerðir aumingjar.
Drengirnir reyna að venja sig af uppteknum hætti, en
falla iðulega fyrir freistingunni, enda er náttúran áleit-
in. Þeir standa einir uppi i sínu striði, læra ekki það
10*