Menntamál - 01.12.1935, Síða 20

162
MENNTAMÁL
Hékk i tagli hann Níels,
hoppaði’ á báðum fótum.
Reiddist sá við Randver sinn,
röskur snilldarbóndi.
(Folinn var kallaður Randver).
Siðar orti Hallgrímur kvæðið Iiarpa, sem ég freist-
ast til að setja liér:
Hver fetar svo létt heim að fenntum hæ
og fingrunum drepur á glugga?
Hver liorfir glóeyg á hélu og snæ
og hvíslar með sumar-radda blæ
að nepju og nætur skugga:
Kveðjið! Ég kem til að hugga.
Hver lieilsar i dyrum, svo liýr á kinn,
að hálf-feimnum hregður sveini?
Hver gengur blómkrýnd i bæinn inn
og breiðir út geislafaðminn sinn,
svo ljós ræður liverju leyni,
og dofa dregur úr meini?
Ilver kyssir b'arnið, svo konan hlær?
Hver klappar vetrarins fanga?
Hver strýkur tár þess, er grét i gær?
Hver grípur strenginn, svo amma fær
roða og rós á vanga?
En nótt stígur dimm fyrir dranga.
Hún Harpa er svona hjartagóð,
að hugga og gleðja alla.
Hún breytir myrkri í geislaglóð
og gulli stingur i bóndans sjóð
við sæinn og fram til fjalla.
Vakið þið! Vordísir kalla!