Menntamál - 01.12.1935, Qupperneq 39

MENNTAMÁI. 181
er sagt við börnin, og þeim er meira að segja oft refs-
að fyrir að segja ósatt, og þó lieyra þau fullorðna íólk-
ið þráfaldlega gera sig sekt í þvi sama. Auk þess, sen>
ósannindi barna eru oft sprottin af þvi, að þau rugln
saman því verulega óverulega, og eru sér þess alls ekki
meðvitandi, að þau séu að segja ósatt.
Börnin verða þess fljóllega vör, og æfinlega sér til
stórskaða, að það gildir annað siðalögmál fyrir þau,
en þá fullorðnu. Þau fá ávítanir og refsingar fyrir það,
sem þau taka beint eftir öðrum, og liggur i augum uppi,
hve liáskaleg fásinna slíkt er.
Börnin hafa venjulega næma réttlætistilfinningu og
vakandi eftirtekt á því, sem gerist í kringum þau, og
er þvi nauðsynleg't, að fólk vandi sem allra mest hvert
orð og verk silt í návist þeirra.
Þetta gildir auðvitað fyrst og fremst um foreldra og
kennara eða aðra þá, sem standa börnunum næst.
Neill talar mikið um refsingar í bólc þeirri, sem ég
hcfi gert að umtalsefni, og eins og ég gal um áður, þá
fordæmir liann þær alveg í hvaða mynd seni er.
Hegning', segir hann, stafar aldrei af kærleika til
barnanna, heldur æfinlega af óvild og illsku. Þegar for-
eldrar eða kennarar refsa barni og segja um leið: Eg
finn áreiðanlega meira til en þú, þá er slíkt herfileg-
asla sjálfsblekking.
Börnum er líka oftast refsað fyrir það, sem þau geta
ekki að gert, og er venjulega, beint eða óbeint, þeim
fullorðnu að kenna. Og jafnvel, þó að um þau afbmt
sé að ræða, sem eru skaðleg fyrir barnið, eða til stór7
óþæginda fyrir aðra, þá þýðir ekki að liegna (>ða beita^
liörðu. Það er auðvitað liægt að knýja fram lilýðni með
refsingum, en það hefnir sín alltaf á ein.11 eða annan
hátt.
Þó getur jag og nöldur verið miklu hættulegra en
líkamlegar refsingar, og hefir venjulega alyeg gagn-r;