Menntamál - 01.12.1955, Qupperneq 62

244
MENNTAMÁL
um efnismeðferð, en ekkert slíkt má vera bindandi, og því
ekki hluti sjálfrar skrárinnar. En vilji fræðslumálastjórn-
in kenna okkur, starfandi kennurum, kennslufræði (didak-
tik), -—- og þess er auðvitað full þörf, — þá má gera það
með bréfum, ritgerðum, útvarpserindum og námsskeið-
um, en á námsskrá á slík kennsla engan veginn heima.
Enginn veit, hvað fyrir barni liggur, eftir að það lýk-
ur lögboðnu námi, hvort það heldur þá áfram skólanámi
eða fer þegar til verka á þjóðarbúinu. Skylduskólann skipt-
ir það og litlu máli, því að hann hefur engan tíma til að
föndra við kennslu þeirra hluta, sem ekki eru jafngildir
fyrir báða flokkana.
Bókleg fræði eru nú orðin svo margþætt og viðamikil,
að skylduskólinn getur ekki gert þeim nokkur þau skil,
sem máli skipta fyrir framhaldsnám. Hverju skiptir það
landfræðinema, hvort hann hefur numið nöfn 20 fjalla, í
barnaskóla, eða 200 eða sagnfræðinema, hvort hann
lærði Islandssögu Jónasar spjaldanna milli, á barnsaldri,
eða las aðeins Blöndu sér til skemmtunar? Vissulega sára
litlu. En hitt varðar miklu, að fróðleiksþrá unglingsins
hafi verið glædd, en ekki slökkt, að augu hans hafi verið
opnuð fyrir dásemdum náttúrunnar og mikilvægi sög-
unnar, svo að hann hiki ekki við að leggja á sig erfiði,
til þess að auka þar þekkingu sína. Þetta gildir einnig
um hinn unglinginn, sem hættir skólanámi, því að einnig
honum er þörf miklu meiri þekkingar, á öllum sviðum,
en nokkur barnaskóli getur veitt, og þeirrar þekkingar
verður hann að afla sér af eigin hvötum.
Eins er þessu farið á atvinnusviðinu. Verkaskipting
er nú orðin svo fjölþætt og djúptæk, og fer þó enn ört
vaxandi, að fásinna er að ætla alþýðuskólum að kenna
nemendum sínum þau handtök, sem þeir verða síðar að
beita við vinnu sína. Verkkennsla í barnaskólum (til 14
eða 15 ára aldurs) er á illum villigötum, ef hún stefnir
að því að gera nemendurna að smiðum, saumakonum,