Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 14

14
eru honum til vinstri hliðar: „farið frá mér bölv-
aðir í þann eilífa eld, sem búinn er djöflinum og
árum hans“ — og sjá! þá ber svo undarlega til,
að hvorirtveggju verða eptir lýsingu Jesú jafn hissa
á dómsúrslitunum. Allir, bæði hólpnir og glataðir,
segja: „Herra, nær sáum vér þig hungraðan eður
þyrstan, gest eða nakinn, sjúkan eður í myrkva-
stofu o. s. frv.“
Hvar er hér „hin fasta sannfæring?" Hinir
hólpnu virðast hafa jafnlitla vissu um sáluhjálp
sína, eins og hinir glötuðu um glötun sína. Úislit-
in virðast koma flatt upp á þá alla.
En það virðist líka að eins svo.
Hinir glötuðu vissu vel, að þeir mundu glat-
ast. Eldurinn eilífi, sem drottinn visar þeim í, var
í einum skilningi alls eigi neitt, nýtt fyrir þá. Hann
hafði brunnið í samvizkum þeirra löngu áður. Þeir
vissu í raun og veru vel, að þeir voru án friðar
og án guðs. Þegar þeir þvi segja: „hvenær, drott-
inn, höfum vér sóð þig nauðstaddan án þess að
hjálpa þér,“ þá er það til að afsaka sig. feir ljúga
að sjálfum sér. Orð þeirra eru síðasti ávöxturinn
af þeirri andvaraleysis lífslygi, er þeir hafa svæft
sig í. Því meira sem „eldurinn" hafði brunnið í
samvizku þeirra, því meira höfðu þeir flúið samvizku
sína. Á þann hátt höfðu þeir svo mjög vanizt við
að ljúga um sjálfa sig og að sjálfum sér, að lygin
var orðin samgróin eðli þeirra. Og það er þessi
jnngrópa lífslygi, semi.gjörir á degi dójnsijjs árang’