Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 20

20
ávallt þessar tvær hliðar, og verður því að skýra
þær báðar.
Hvað fullvissar rnig ])á nm guðlegt vald orðsins?
IJað gjörir blátt áfram orðið sjálft. Að þekkja
orðið og vera viss um guðdómleik þess, er eitfc og
hið sama.
En hvað er það þá að þekkja orðið?
Kristur hefur sagt: ...Þau orð, sem eg tala til
yðar, eru andi og líf“. íetta á heima um orðið í
heiiagri ritningu allri saman. Orðið er andi og lif.
Að þekkja orðið er að þekkja andann i orðinu.
En ekkert getur fundið andann í orðinu, nema að eins
andinn í manninum — það er að segja: hinar innstu
og dýpst.u samvizkuraddir í manninum. Lesi menn
orðið með höfðinu einu, þá læra þeiraldreiað „þekkja“
orðið; þeir komast þá að eins að bókstafshýðinu.
En lesi menn orðið með vakandi samvizku, þá læra
þeir að þekkja orðið, því að þá komast þeir inn að
andanum í orðinu. Og á því augnabliki, þegar and-
inn í orðinu og andinn í manninum snerta hvor
annan, þá streyma ylgeislar af sannleiksvaldi orðsins
gegnum alla sálina. Á hinn frumlegasta og beinasta
hátt sannfærist maðurinn þá um guðdómleik orðsins,
jafnvel þó hann kunni enn að vera langt frá að geta
með hugsun sinni gjört sér grein fyrir hugmynd og
ummerkjum guðdómleikans eða að hafa kannað sæt-
leikann í sáluhjálparheitum þeim, sem orðið hefur
að geyma.
Það er því hvorki með löngum heilabrotum né