Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 30

30
í kring um fátækt sína í andanum. Allar kviða-
fullar mótbárur hennar verða að nýjum sönnunum
um fátækt hennar. Þvi að þetta er hið fávíslega
guðs, sem er mönnunum vitrara, að guð snýr sér
í orði sínu að hinum fátæka í andanum og segir
við hann: „Þú ert sæll; himnaríki er ]>itt!u Hvað
gjörir það þá, þó mér flnnist orð þetta fjarstætt, og
jafnvel ómögulegt, að eg, hinn fátæki í andanum,
sé sæll mitt í fátækt minni? — Hefur orðið ekki
guðlegt vald? Um það hefur vakandi samvizka mín
sannfært mig. Eg verð því að beygja mig fyrir
orðinu einnig í þessu atriði, og þrátt fyrir allar til-
flnningar hjartans og ákærur þakka guði með skil-
yrðislausu trausti til orðs hans fyrir óskiljanlega og
takmarkalausa náð hans, janfnvel þó eg enn aldrei
hafi fundið eða smakkað nokkra vitund af sætleik
og krapti þessarar náðar.-------
Sáluhjálparvissan á lœgsta stigi sívu sprettur ]ivi
af samvizlctiþrýstingu í sambandi við orðið.
Samvizkan þrýstir mér til að kannast við fá-
tækt mína í andanum; og þegar eg þá í tilfinningu
þessarar fátæktar minnar er rétt að því kominn að
örvænta um alla frelsun og sáluhjálp, þá þrýstir hin
sama vakandi samvizka mér aptur til að beygja
mig fyrir guðlegu valdi orðsins og trúa því, að náðin
sé mín eign, svo undarlegt sem mér virðist það.
Það er einkennileg sálarglíma, sem hér á sér
stað. Sannfæring samvizkunnar um guðlegt vald
orðsins hrósar sigri yflr áfellisdómum sjálfrar sara’