Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 33

38
Kristi, þá get eg ekki annað enn lifað daglega nær
guði; og þar sem guð er nálægur, þar flýr djöfull-
inn, og syndin missir mátt sinn.
Og þegar eg trúi orðinu um náð, þá hef jeg i
þessari trú daglega aðgang að hástóli náðarinnar;
og frá hástóli náðarinnar taka þá að ske undarleg-
ir hlutir í lífi mínu. Bænin sýnir krapt sinn og
fyrirheitin sannleik sinn.
Allt þetta og margfalt fleira sömu tegundar er
staðfesting reynslunnar á því, að tileinkun náðar-
orðsins var að vísu vogun, en vogun, er engu var
hætt með, en allt vannst með.
Auðvitað getur staðfesting reyndarinnar, þessi
persónulega lífreynd orðsins, komið með mörgu óiíku
móti og i mismunandi mæli. Hún getur komið
eins og himnesk alhrif með streymandi lind af
kröptum komandi aldar; — hún getur einnig kom-
ið eins og mjúk dögg frá Libanon, eins og hægur
vindblær frá hinum eilifu hæðum. Hún getur gjört
vart við sig eins og endurnýjaður, fjaðurmagnaður
vilji, — eins og gæti maður í krapti drottins síns
guðs hlaupið yfir öll fjöll! Hún getur einnig kom-
ið sem leynileg vellíðan sálarinnar, — eins og stigi
fflaður hreinþveginn upp úr laug endurnýjungar-
innar! Og mjög opt er þar að auki lífreynd guðs
náðar svipuð því sem sálin hitti aptur sínar eigin
bænir. Bænir þær, sem vér um langan tíma, í
trausti til orðsins eins, höfum sent upp að hásæti
guðs, og sem virtust með öllu horfnar, þœr koma