Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 34

34
einn góðan veðurdag á móhi oss prúðbúnar, bæn-
heyrðar og fullnaðar í lífi voru. Vér sjáum og
þreifum á, að drottinn er góður, og að hann, sem
sér í leyni, endurgeldur opinberlega.
Já, með mörgum hætti veitir drottinn þeim,
sem trúa orði náðarinnar, að reyna sætleik náðar-
innar. Aldrei reynist orðið um frelsið i Kristi tómt,
þegar þvi er trúað, — heldur ávallt starfhæft, satt
og lifandi, máttugt til að skapa það, er það lofar.
í*á er forðum hinn limafallssjúki lá við fætur Jesú,
hljómaði orðið: statt upp og gakk! Enn þá hafði
hann engan mátt til að rísa upp, hvað þá til að
ganga. En hann trúði orðinu og breytti eptir orð-
inu, og svo skapaði orðið máttinn. Hann „lifði"
orðið.
Þannig ávallt. Því hafa spámenn drottins rétt
fyrir sér, er þeir likja reynd náðarinnar við sólar-
uppkomu. Ekkert er eins áreiðanlegt eins og sólar-
uppkoman á sínum tíma. Hún bregst aldrei. Aldrei
bregst, og frelsi drottins, ef maðurinn á annað borð
trúir orði sannleikans. „Sannarlega mun hann upp
renna sem morgunroði" (Hos. 6, 3); og „yfir yð-
ur, sem óttist mitt nafn, skal upp renna sól réttlæt-
isins, undir hverrar vængjum hjálpræðið er“ (Mai. 4,2).
Og ])á er komið upp á annað stig trúarvissunnar:
vissu, er styðst við meiri eða minni reynslu um krapt
frelsisorðsins.
Á þessu stigi geta menn sagt eins og Samverj-
arnir forðum: „Vér trúum nú ekki íramar fyrir