Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 38

38
stund á lifreynd frelsissælunnar. Urn leið og mað-
urinn hrapar niður frá hinum sæiu stöðvum líf-
reyndarinnar, getur hann svo að segja hrapað
„gegnum" orðið. Orðið hrekkur í sundur undan
honum. Hann fær eigi haldið því föstu og fundið
hvíld í því; — heldur kemur að honum reik, ótti
og efasemdir. Þegar sálmaskáldið segir á einum
stað: „Óvinurinn ofsækir mína sál, hann sundur-
mer mitt líf við jörðina, hann lætur mig búa í
myrkri, eins og þeir sem eru dauðir fyrir löngu"
(Sálm. 143, 3), þá er það meira en lífreyndarvissan,
sem honum er horfið. Einnig vissa hans um sann-
leik orfisins er að nokkru leyti biluð; annars gæti
hann eigi með róttu sagt, að hann byggi í myrkri,
„eins og þeir, sem eru dauðir fyrir löngu". Og
margfalt svartara verður myrkur þetta fyrir þeim,
sem áður hefur gengið í ijósi drottins.
Ógnanir lögmálsins og dómsins blása ónáttúr-
lega sundur í myrkrinu og breiða sig eins og skugga-
grýlur yfir boðskap náðarinnar. Himininn er manni
lokaður með þúsund lásum, og guðs orð veifar yflr
honum þúsund brugðnum sverðum. „Huggarinn,
sem átti að hressa sál mína, er langt frá mér“
(Harmagr. 1, 16). Svona er nú komið fyrir aum-
ingja sálinni! Áður var hún vissari um frelsi sitt
enn um nokkuð annað í heiminum; og nú veit hún
hvorki upp nó niður, efast um allt og hefur enda-
skipti á öllu. Hún kveinar í neyð sinni um, að
hún hafl aldrei trúað; það hafl aldrei verið nein