Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 43

43
„fátækir í andanum", það fundum vér að vér vor-
um eigi síður nú í ástríðisþrautinni, enn þegar vér
hið fyrsta sinn knúðum á dyr náðarinnar. Af nýju
varð þá andleg fátækt vor andlegur réttur vor til
náðarinnar. Samvizkan ákærði oss og þrýsti oss
um leið til trúar á hið mikla ákærufrelsi í Kristi.
Vér hertum hugann og héldum oss dauðahaldi við
orðið, og vissan kom aptur, — fyrst sem „vissa af
orðinu"; síðar, þegar guðs tími var kominn, sem
vissa, studd nýrri reynd um sætleik orðsins og krapt.
Þetta eru hinir almennu frumdrættir í samband-
iuu milli trúarvissu og ástríða. Það geta verið
endalaus afbrigði og litbreytingar; en frumsamband-
ið verður ávallt hið sama.
Páll postuli hefur með fáum orðum lýst þessu
þannig: „En til þess að eg ekki skuli upphrokast
af mikilleik opinberananna, or mér fleinn gefinn i
hoidið, satans engill, til að slá mig, svo að eg skuli
ekki verða stæriiátur" (2. Kor. 12, 7).
Eg veit eigi, hvort þessi „fleinn í holdið", þessi
„satans engill", sem Páll talar hér um, hefur verið
ástríði. En eg veit, að allt ástríði er eins og slík-
ur „satans engill", sem kemur fram á þvi augna-
bliki, er annaðhvort hinar miklu opinberanir ætla
að fara að freista mín til stærilætis eða hinar sæiu
tilfinningar að teygja mig til uggleysis; — og eg
veit, að guð hefur jafnvel „satans engil" í hendi
sinni.
Með þessu móti verður oss einnig skiljanlegt,