Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 56

56
Sam bæn.
(Eptir S. Á. Gíslason.)
„Gakk inn í svefnhús þitt og loka að þjer dyr-
unum, bið svo föður þinn í einrúmi og hann, sem
sjer hvað í einrúmi gjörist, mun veita þjer það opin-
berlega“, segir Kristur við hræsnisfulla landa sína,
sem þóttust af guðrækni sinni og slægðust til að
vera á götum úti, þegar bænatímarnir voru og allir
áttu að biðja, og gjörðu svo bæn sína á gatnamótum,
svo menn skyldu dázt að þeim. Margt breytist á
skemmri tíma, enda mundi enginn verða talinn meiri
maður í alinenningsálitinu núna, þótt hann bæðist
fyrir á gatnamótum. Hann yrði líklega fremur
talinn „ringlaður". Allt af er eitthvað að, þá stærðu
menn sig af guðrækninni, nú fyrirverða menn sig
fyrir hana. — En þrátt fyrir ólíkar kringumstæður
nú, hafa orð Krists vafalaust fullt gildi, bænin í
einrúmi er aðalbænin í lifi trúaðs manns og enginn,
sem lítt er vanur að tala við Guð í einrúmi, ætti
að fara að tala við hann opinberlega.
En er þá sameiginlega bænin, þar sem menn
biðja hátt hver á eptir öðrum, rjettmæt? Er það
ekki „nýmóðins'' aðferð, sem er næsta hættuleg?
Þannig spyrja ýmsir, og margir svara, ekki sízt þeir,
sem aldrei eða sársjaldan tala við Guð í einrúmi:
„Það er ekki annað en trúaræsingur og öfgar að
vera biðja hátt saman, Kristur hefur varað við því",