Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 57

57
og svo vitna þeir í orðin, sem jeg byrjaði á.------
Það er nú vitanlega algjörður misskilningur að nota
þau orð gegn öðru en hræsni, og Kristur segir sjálf-
ur: „Ef tveir yðar biðja nokkurs samhuga á jörðu,
mun minn himneski faðir veita yður það“. (Matt 18.
19.) Enda er það auðsætt af postulasögunni að
sambæn var iðuleg og sjálfsögð í fyrstu söfnuðunum
(Les t. d. Post. 4.24. 12.12. 20.36, og 21.5. í báð-
um þessum seinni stöðum er sagt að þeir hafi kropið nið-
ur og beðið saman, þegar Páll var að kveðja.) — Sam-
bæn hefur allt af átt sjer stað þar sem trúaðir menn
hafa nokkurt bræðralag innbirðis. Þar sem hún er
að byrja, þar er vorið að koma. Því að börn Guðs
eru „krjúpandi kappar“ eða „hetjur á hnjánum“,
eins og opt er sagt.1) Pví meiri bæn því meiri
kraptur.
Erlendis, einkum þó í enskum löndum, er sam-
bæn trúaðra svo algeng að þar þykir víða sjálfsagt
að biðja með kunningja sínum áður en maður kveður
hann. í mörgum reformertum kirkjudeildum þykir
!) Heim8kingjar vorra tíma lilæja að þeim, sembiðja
hátt á bænasamkomum, og kalla að þeir „falli fram“, sem
krjúpa á meðan þeir biðja, en þeir ættu að hugsa um það,
hvort þeir sjeu ofgóðir til sð vera á knjánum meðan þeir
tala við Drottin alsherjar, og þótt þeir skilji ekki Guðs
börn, — og það gjöra þeir vitanlega ekki nema að þeir
komi til sjálfs sin, — ættu þeir að muna, að það er siður
heimskiugja einna að hlæja að því, sem þeir skilja ekki,
—aOg enginn þykist vera heimskingi,