Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 60

60
legt um þá, sem hættir eru að biðja borðbæn, hættir
að lesa guðsorð á heimilum sínum, og nærri því
hættir að nefna nafn Drottins nema þegar sízt skyldi,
innan um gálaust skraf, þótt þeir hinsvegar, af ein-
hverjum gömlum vana, sjeu ekki alveg hættir að
skipa börnum að „fara með bænirnar sínar".
En jeg þori að fullyrða gagnvart öllum trúuð-
um og jafnvel trúhneigðum mönnum, að ef þeir
hefðu reynt þá gleði og styrk, sem sambænin veitir,
þá mundu þeir flestir taka þátt í henni, hve nær sem
færi biðist. Jeg hef hitt trúaða útlendinga hjer á
landi, sem segja að fátt eða ekkert hafi bakað sjer
jafn mikið óyndi eins og hve sjaldan þeir hittu hjer
menn, sem gátu beðið með þeim. Jeg býst reyndar
ekki við að geta sannfært andvaralausa nje þá, sem
vilja fara einförum í trúarefnum, um biessun sam-
bænarinnar, en vegna hinna, sem kynnu að vilja
rannsaká þetta efni í alvöru, skal jeg leitast við að
benda á aðal blessun sambænarinnar og eins hitt,
hvað sjerstaklega er að varast að því er hana snertir.
Hvers vegna eiga þá Guðs börn að biðja saman?
1. Af því að sambænin hefur dýrðleg fyrirheit
eins og sagt er hjer á undan, og reynslan hefur
sannað svo þráfaldlega. (Sjá Matt. 18. 19 og Post.
4. 24.)
2. Af því að hún veitir djörfung. Byrjendur
í trúnni eiga opt mjög erfitt með að kannast við
trú sína fyrir mönnum, og þá einnig að biðja hátt
í viðnrvjst annara. En þegar þeir geta það fyrir