Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 68

68
bæn, sem telja má mjög þýðingarmikla: sambæn
við guðsþjónustu safnaðanna, bæði af því að það yrði
oflangt mál í þetta sinn að tala greinilega um,
hvernig hún er horfin úr fjölda kirkna vorra, og
eins af hinu, að það mundi lagast af sjálfu sjer, ef
menn vöknuðu til lifandi trúar. Að .eins örfá orð
um hana.
Það þykir orðið „fínna" í mörgum kirkjum vors
lands síðustu árin, að góna út um alla kirkju eða
labba fram og aptur á meðan meðhjálparinn les
bænina, — sem því miður sumir „lesa“ afarilla, —
heldur en að „bæna sig“, enda þýðingarlítið að hafa
klút fyrir andlitinu, eins og áður var, sje hugurinn
á reyki. Þá munu og fremur fáir biðja með prest-
inum, þegai' hann les eða tónar bænir við guðsþjón-
ustu, en nokkuð er það prestunum sjálfum að kenna.
— Meira um það síðar. —
Trúaðir menn eiga vitanlega að gjöra sjer far
um að vera samhuga í bæn, ekki að eins við skíi-n,
kvöldmáltíð og fermingu, heldur og í hvert skipti,
sem farið er með bæn í guðsþjónustunni, og sálma-
söngur þeirra á að vera sambæn.---------
Kæri lesari, ef þú þekkir Drottins náð, veizt
af eigin reynd, að blóð Krists hreinsar oss af allri
synd, þá hlýtur þjer að vera annt um málefni hans
og sárna mjög að sjá fjölda manna fara fram hjá
uppsprettu iífsins í hugsunarleysi. En þá máttu