Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 81

81
andi trú, enda kvaðst Elisabet aldrei getað fullþakk-
að henni.
Æskuárin voru björt unz dauðinn barði að dyr-
um og móðirin varð að kveðja börn sin og halda
brott Þá var Elisabet 12 ára. Harmur hennar var
svo sár að hann var ekki að fullu horfinn 36 árum
síðar. Uppeldi hennar breyttist og nú að stórum
mun. Elztu systur hennar áttu að annast heimilið,
og þar sem þær voru ríkar, laglegar og iítt alvöru-
gefnar, komst Jjettúð og ýmsir veraldarhættir inn
á heimilið en guðsóttinn hvarf.
Þegar Elisabet þroskaðist, varð hún og lík
systrum sínum. Hún var kát, fríð sýnum, ljettlynd
og söng mæta vel, svo að heimurinn tók henni vel.
Hún dansaði og ljek sjer, en barði við höfuðverk,
ef talað var um að fara i kirkju; allir dáðust að
henni og hún varð ástfangin í ýmsum.
Þannig liðu nokkur ár. En svo fór tómleikinn
að gjöra vart við sig. Endurminuingar um móður-
ina og bænir hennar trufluðu hana stundum mitt
í sollinum, og stundum gat hún ekki varizt því að
hugsa um að lífið væri þó æðra en gálaus leikur.
En fyrst í stað fór henni iíkt og mörgum öðrum,
er líkt hefur staðið á fyrir, að hún fyrirvarð sig
fyrir þessar hugsanir, enda vissi hún að hitt unga
fólkið mundi hlæja að þossu og kalla það „úreltar
kreddur". — Hún fór þó við og við, til aðfriðasam-
vizkuna, með gjafir handa sjúklingum og fátækling-
um, en gætti þess vandlega að láta engan vita um