Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 91

91
sem unt var að gera, en dælurnar voru gagnslausar,
af þvi vatnið streymdi oí ört inn. Það stóð ekki
í manna valdi að gjöra neitt sem dugði. Vér vor-
um á heljarþröminni. Vér gátum ekki annað en
staðið kyrrir á vesalings sökkvandi og rekandi skip-
inu, og sokkið með því í hina votu gröf. Meðan
alt þetta stóð yfir, höfðu yfirmennirnir, svo að fólkið
vissi ekki af, haft viðbúnað til hinna siðustu úrræða.
Björgunarbátarnir voru hafðir til taks og útbúnir
vistum, og yflrmennirnir tóku á sig marghleypur til
þess að framkvæma skipanirnar. Sjórinn gekk hátt,
svo að það var torvelt að koma bátunum út. Tveir
farþegar höfðu marghleypurnar viðbúnar til að skjóta
út úr sér heilann, ef skipið sykki, því að þeir kusu
það heldur en að drukna. Um hádegisbilið sagði
skipstjóri oss, að hann gæti ráðið við vatnið og
vænti þess, að hitta eitthvert skip. Framstafn skips-
ins lyftist nú hátt upp, en afturstafninn sökk meir
og meir. Sjórinn var mjög ókyrr, og skipið valt
hræðilega. Skipstjóri reyndi að halda við voninni,
og sagði oss, að vera kynni að vér hittum skip
síðdegis sunnudaginn, svo kom nóttín, en engin
björgunarvon. Þetta var myrk nótt, hin myrkasta
á ævi vorri. 700 menn, konur og börn, bíðandi dóms-
ins! Enginn áræddi að sofa. Yér vorum allir sam-
an í salnum, Gyðingar, mótmælendur, katólskir, og
guðsafneitendur, þó að eg efist um, að verið hafi
nokkur guðsafneitandi meðal vor. En bleik andlit
og titrandi hjörtu sáu farþegar hver hjá öðrum, án