Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1930, Síða 23

IÐUNN
Hallgrímur Pélursson járnsmiöur.
229
hans, einn hinna kunnustu valdsmanna landsins á sinni
tíð, stóreignamaður og skáld, hafði siglt á konungsfund
til að fá rétting mála sinna í langri og flókinni erfða-
deilu. Hann skýrði konungi frá málum sínum, og féll
síðan á annað kné með þessum orðum: »Ég lýt hátign-
inni, en stend á réttinum*.
Hann gat ekki komið því fyrir sig, í hvaða sambandi
honum hafði dottið í hug þessi orð móðurföður síns.
Þau höfðu einhver tengsl við umhverfið, en svo snögg,
að hann misti þeirra. Það skapraunaði honum stórum.
Sóðaskapurinn í þessari tröð var svo mikill, að Brynjólfur
varð að stikla, fýlan svo megn, að hann gat varla náð
andanum — en hið eina, sem skapraunaði honum veru-
lega, var þetta, að hann gat ekki lengur munað, af
hverju honum duttu þessi orð móðurföður síns í hug.
Við endann á tröðinni kom hann inn í götu, sem hann
kannaðist við. Hann vissi nú leiðina niður að Skóbúð-
unum, en hann hélt lengra, suður fyrir aðaldragið. Hann
kom inn í Magstræti og gekk eftir því. Þaðan og að
Vatnshúsinu lá löng og mjó geil, einhver aumasta »gata«
í borginni. ]afnvel um hábjartan sólskinsdag var geilin
dimm. Brynjólfur þreifaði ósjálfrátt eftir korðanum í
belti sínu, og gekk inn í geilina. Slík forvitni Iíktist
honum ekki, hann gat eiginlega ekki gert sér grein fyrir
orsök hennar, hvorki nú né síðar.
Hann gekk fram hjá litlum hlaðgarði, en um leið og
hann bar að opnu portinu, var honum sópað til hliðar
eins og fisi. Einhver sótsvartur beljaki hafði í sama
vetfangi komið út úr portinu og nærri velt honum um
koll. Hann staðnæmdist hálft augnablik fyrir framan
brynjólf og leit á hann ofan úr sínum líkamlega himni,
oins og hann vildi horfa hann niður í jörðina, og á
sama augnabliki var hann horfinn — þvert yfir geilina.