Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1930, Síða 61

IÐUNN
Frá Hallvarði Hersi.
267
hans. Drepið, hví ætli hann hafi ekki drepið. Auk þess
drepum við öll, daglega og alla tíma. Hugir vorir berjast
eins og ósýnilegir gammar úti í geimnum. I svona bæ
gengur maður um og verður brjálaður einungis af því,
að alls staðar leggur fyrir blóðþefinn. Ekkert er eins
unaðslegt og rjúkandi blóð, nema ef vera skyldi brostið
augnaráð fallinnar konu — — —.
En það er þýðingarlaust að vera að skýra allt þetta
fyrir mér, því að eg er bara barn og veit ekki, hvað
barátta er. Eg er meira að segja svo mikið barn, að
honum, Hallvarði, mesta glæpamanni á guðsgrænni jörð-
unni, gæti aldrei komið til hugar að gera mér hið
minnsta mein — en bara gott, bara gott. — — —
Það koma tár fram í augun á honum, og hann réttir
mér smávaxna, þrýstna höndina, sem er Iítið eitt hárskyggð:
Vinur!
Það er ekki til neins að leyna því, að eg vikna líka.
Hallvarður Hersir talaði af mestu blíðu og var al!ur
uppi. Eg fann það betur og betur, að eg sat andspænis
einu af ofurmennum þessa heims, sem að vísu var enn
þá ekki orðinn kunnur í allri sinni dýrð, en einmitt þess
vegna enn þá meira seiðandi með heillandi raunasvip.
Þegar hér var komið sögu, kom kvenmaðurinn okkar.
Hallvarður hafði sagt, að hún væri falleg. Svo var nú það.
— — — Hún var frekar smávaxin og þreytuleg á svip,
en augnaráð hennar var blíðlegt og vitnaði um hrein-
skilni — en var algerlega ástríðulaust.
Hallvarður stóð upp, þreif í hönd henni og Iaut djúpt:
Elskan mín! — — —
Er hann hafði kysst hönd hennar blíðlega og eins og
riddara sæmdi, sleppti hann henni ekki, en þreif með
hinni hendinni í aðra höndina á mér:
Kona, viltu eiga þennan mann?