Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1930, Page 97

IÐUNN
Svo mælti austrænn vinur.
303
hefur orðið til ófarnaðar. Boðskapur spámannsins hafði
að geyma allan þann vísdóm, sem þjóð vor þarfnaðist
á þessari jörð, alla þá giftu, sem hún var fær um að
þola, það siðgæði, það uppeldi til afreka og dáða, sem
endast hefði mátt til þess að gera oss fremsta meðal
þjóða. Vér höfum látið hófsemi vora fyrir ofát yðar og
ofdrykkju, geðró vora fyrir gauragang yðar og asa,
traust vort fyrir tvískinnung yðar og efasýki. Það eru
ill kaup og öðrum þeim lík, sem vér höfum gert, er
vér skiffumst á geði við yður. — Þér þjarkið við Guð
yðar eins og prangarar, semjið við hann, farið í kringum
hann, kjassið hann með blíðmælum og trúboði — og
brjótið boð hans. Ef að hann virti yður viðlits, ætti hann
að afmá yður af jörðunni. En hann virðir yður ekki
viðlits. Þér treystið því og búið við hann sem blint og
karlægt gamalmenni. Þetta höfum vér numið af yður, í
stað þess, að eitt sinn vorum vér auðmjúkir fyrir Guði,
trúir og drottinhollir, — og hann blessaði vegu vora
á jörðinni*.
Tal okkar berst víða vega. Það dregur ekki saman
með okkur, og ekki meira sundur en orðið er. Að
lokum spyr ég um, hvernig sé háttað fjölskyldulífi Tyrkja
nú á tímum, hvort það sé enn með þeim hætti er fyrr-
um var um fjölkvæni og stöðu konunnar í mannfélaginu.
»Nei, hvergi nærri«.
»Þér verðið þá að játa, að í því efni hafið þér
orðið fyrir blessunarríkum áhrifum af siðgæðishugsjónum
Vesturlandabúa«.
»Nei, það er öðru nær. I gamla daga var það svo,
að maður tók í hús sitt svo margar konur, sem efni
hans leyfðu og stöðu hans hæfði. Og hann unni þeim,
fæddi þær, klæddi og verndaði, veitti þeim þann rétt og
þá virðing, sem konum ber að boði spámannsins. Og