Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Qupperneq 43

IÐUNN
Jarðabætur.
137
hjartans. — Lofaðu þeim að óskapast áfram eins og
þeir vilja, og skiftu þér ekkert af þeim, Steini minn«.
Fram af því kvaddi Sæmundur heimafólk sitt með
kossi og handabandi, skylda og vandalausa, og þakkaði
hverjum manni alla dygð og trúmensku. Og Sæmundur
hafði verið hjúasæll maður með afbrigðum, þrátt fyrir
alt og alt. —
Það sá húsbóndinn á Smyrilfelli í kíkinum þessa dag-
ana, að eitthvað var bilað í Lindahlíð. Þar var aug-
sýnilega ekki alt með feldu. Honum virtist eitthverh
hangs og dundur í fólkinu þar, sem var með öllu óvana-
legt á þeim bæ. En hvað það var, sem hrokkið var
fram aí skaftinu, hinum megin árinnar, það var honum
hulið fullar tvær vikur, sökum fráleitra samgangna. En
þá kom maður einn að Smyrilfelli, langt neðan úr dal.
Heimafólk Björns stóð að heyþurki á niðurtúninu, og
bóndi sjálfur fremstur í flokki að vanda, þegar gestinn
bar þar að garði.
»Nokkuð nýtt?« spurði Björn, þegar þeir höfðu heils-
ast í töðuflekknum, sem verið var að hirða.
»Ekkert öðru nýrra. — Vesöld að ganga niðurfrá hjá
okkur í Hverfinu, og legst þungt á sumstaðar. — Fætt
barn í Mýrarseli, hjá Jónsa og Ingibjörgu, nítján marka
strákur. Imbu heilsast vel. — Annað man ég ekki, nema
ef telja skyldi þetta um kýrnar í Svansholti, — töpuðust
fyrir helgina og lágu úti í þrjár nætur, fundust loks
suður á heiði, — suður og austur á Vatnavöllum. —
Annars engin tíðindi, ekki hótið minsta, — nema þetta,
sem þið eruð auðvitað löngu búin að frétta, — lát Sæ-
mundar«.
»Ha, Sæmundar? — Hvaða Sæmundar?* sagði Björn.
Hann stökk á aðkomumanninn eins og köttur á mús og
þreif þvílíku heljartaki í annan handlegg hans, að gestr