Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Síða 54

148
Rabindra Nath Tagore í Vancouver.
IÐUNN
valdinu, dutlungum þess og gerræði. Fyrst er að lifa, en
síðan hugsa um heimspekina, er gamalt latneskt máltæki,
sem flytur hin æðstu hyggindi þeirra daga, sem vorri
kynslóð hafa verið úthlutaðir.
’ 2.
Mér veittist sú ánægja að hlýða á hinn nafntogaða
öðling, er hann flutti höfuðerindi sitt um merkingu list-
arinnar í hinu rúmgóða Vancouver Theater, þar sem
þúsundir manna urðu þó frá að hverfa. Það var 8. apríl.
Þótt erindi hans væri mjög vestrænt að byggingu og ytra
búningi öllum, flutt á mjög tyrfinni háskólaensku, þá
sagði þó skaphöfn framandi menningar til sín í öllum
aðalsjónarháttum hins austræna manns. Og svo stakk lát-
bragð ræðumanns, klæðaburður, andlitssvipur, hárafar og
ættarmót í stúf við meðræðumenn hans og áheyrendur,
að maðurinn mátti heita einskonar undur í salnum. 1
mínum augum var hann ábærilega líkur munkum af hinni
syðri deild Benediktsreglunnar, enda tel ég ekki vafa á
því, að þá megi kalla menn Asíulegasta að hyggju og
hátterni allra trúarlegra samfélaga í Evrópu. Leggja þeir
mikla áherzlu á milt hugarfar og djúpa skoðun að dul-
spökum hætti (contemplation), stunda mjög næði í lík-
ingu við það, sem Tagore boðar, enda við brugðið ró
þeirra og ljúflyndi. Sömuleiðis gerði rödd Tagores, sem
er tiltakanlega gregorisk, sitt til að minna mig á Bene-
diktskanúka, en hinn gregoriski tíðasöngur, sem stillir
raddir munka þessara og ljær þeim blæ, er austræns
eðlis, sem kunnugt er.
Sjálft var erindi Tagores einkar óhlutkent að formi;
hann flutti hugmyndir sínar í mjög huglægu, heimspeki-
legu orðavali, sem erfitt er að endursegja. Þó skal ég