Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Side 85

IÐUNN
Nýjar bækur.
I. Ljóð.
Davíð Stefínsson frá Fagraskógi: Ný kvæði.
Jón Magnússon: Hjarðir.
Pétur Pálsson: Burknar.
Sigurjón Guðjónsson frá Vatnsdal: Ský.
Jóhann Frímann: Mansöngvar lil miðalda.
Jóhannes úr Kötlum: Álftirnar kvaka.
Guðmundur Friðjónsson: Kveðlingar.
Guðrúti Jóhannsdóttir frá Brautarholti: Tómsfundir.
Ljóðabækur þessar, sem skráðar eru hér að ofan, hafa
allar komið út nú í haust, og bera þaer vott um það, að
ekki fækkar ljóðskáldunum með oss íslendingum, enda
er það sízt að lasta, þó að menn yrki ljóð. Þrátt fyrir
annir og aukinn hraða í lífinu virðast menn enn hafa
tíma og löngun til að lesa ljóð, enda eru þau eða geta
a. m. k. verið sá »samanþjappaðasti« skáldskapur, sem
til er, ef svo mætti að orði komast. Ein vísa eða kvæði
getur brugðið snöggu birtuleiftri yfir mannlegt hugar-
ástand, mannlífið eða náttúruna, en til þess, að svo geti
orðið, verður hún að vera þrungin »stemningu«, bregða
upp skýrum og ógleymanlegum myndum eða töfra með
söngvaklið og sálarlegri fegurð, — verður að hafa lifað
í sál skáldsins, svo að hún megi síðan lifa í sálum les-
endanna. Hin eiginlega skáldlega sýn yfir náttúruna er
á þá leið, að gæða hina »dauðu« náttúru lífi, helzt
mannlegu lífi og látbragði, en líkja aftur á móti mann-
legu sálarlífi og tilburðum við fyrirbrigði náttúrunnar:
^Kveldmáninn starir á haustbleikar hæðir«, eins og eitt
'slenzka skáldið segir, en reiði manna ,,ólgar“ sem brim-
fót, og viljinn er ýmist sterkur sem stál eða veikur sem
strá. — Því meira sem er af þessu tvennu, persónu-